Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΦΘΕΙΡΟΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ

Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 47ο

 Οι ομιλίες εκπέμπουν το αισιόδοξο μήνυμα ότι «ο κάθε αμαρτωλός στρέφει το βλέμμα στον σταυρό και αντλεί ασφάλεια και ελπίδα για τη ζωή». 633 Επίσης στο πλαίσιο του επανευαγγελισμού επαναφέρει πάλι τη βέβαιη προσδοκία της αναστάσεως, που θα πρέπει να έχει κάθε πιστός. Είναι χαρακτηριστικές οι επαναλήψεις της λέξης ζωής στο παράθεμα που ακολουθεί, σε αντίθεση με τον θάνατο, (ζωή, ζωηφόρος, ζωοποιός): «Όσοι ατενίζουμε τον σταυρό του Κυρίου με πίστη και εμπιστοσύνη για το κοσμοσωτήριο έργο του, εκ του θανάτου πορευόμαστε στη ζωή. Ο άνθρωπος πλέον δεν δένεται με τον θάνατο, δένεται με τη ζωή, τη ζωή που αναβλύζει από το ζωηφόρο τάφο του Κυρίου και πηγάζει από το ζωοποιό σταυρό». 634 Διότι ο Θεός «δια του σταυρού και του τάφου θα οδηγήσει στο θρίαμβο της αναστάσεως όλων των θνητών». 635 Ο Χριστιανός ζει τη σταυρική θυσία το Κυρίου ως ένα ενεστωτικό γεγονός, εφόσον με τον Σταυρό συνδέεται η προσδοκία της κοινής αναστασης όλων των ανθρώπων, όπως και το ανάλογο ήθος τους σε κάθε χρονική στιγμή:636 «από τον Σταυρό του Κυρίου μας απορρέει η προσδοκία της αναστάσεως των νεκρών. Και από τον σταυρό και από τον τάφο του απορρέει το σταυροαναστάσιμο φρόνημα αγάπης και φιλανθρωπίας των χριστιανών». 637 Κάνοντας διάκριση ανάμεσα στον ιστορικό χρόνο που συνέβη η θυσία και τη διαχρονική της σημασία, ο ομιλητής τέλος εξηγεί ότι «η σταυρική θυσία του Θεανθρώπου συνέβη μια φορά μέσα στην ιστορία…όμως τα αποτελέσματά της για κάθε άνθρωπο είναι διαρκώς παρόντα». 638 

7. ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ 

α. Το φαινόμενο του θανάτου 

Ο θάνατος, διαβάζουμε στις ομιλίες, «είναι πάντα ξένος προς τη ζωή! Είναι φθορά, είναι δυσωδία!»639 Η ελπίδα όμως της αναστάσεως απορρέει από τον Σταυρό του Κυρίου: «Ο θάνατος είναι φρικτός και ξένος προς τη ζωή. Εμείς όμως οι χριστιανοί εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια κάνουμε τον σταυρό μας και στη ζωή και στον θάνατο. Διότι ξέρουμε ότι συσταυρούμενοι με τον Κύριο καταξιωνόμαστε ως υπεύθυνοι άνθρωποι και σε τούτον τον κόσμο και στον μέλλοντα». 640 Γι αυτόν τον λόγο ακόμη και μπροστά στη φρίκη του θανάτου αγαπημένων προσώπων εκείνο που κυριαρχεί είναι η ζωή: «Είναι βέβαια αβάσταχτο το πένθος να βλέπει κανείς αγαπημένα πρόσωπα πάνω στο νεκροκρέβατο. Ωστόσο μέσα στην καρδιά μας τους έχουμε ζωντανούς. Γιατί έτσι το πιστεύουμε». 641Ο Επίσκοπος αναφέρεται με ρεαλισμό στη φρίκη και οδύνη του θανάτου, αλλά και με τη βεβαιότητα για την ανάσταση των νεκρών, που είναι και η θεμελιώδης πίστη των Χριστιανών:«Οι θλίψεις, οι πιέσεις, τα αδιέξοδα και η απειλή του θανάτου είναι μια συνεχής πραγματικότητα που αντικρύζει ο εργάτης του ευαγγελίου. Όμως εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι η ακλόνητη βεβαιότητα του ότι ο Θεός που ανέστησε τον Κύριο θα αναστήσει και όλους τους ανθρώπους δια του Ιησού Χριστού». 642 Και πλησιάζοντας ακόμη περισσότερο το ακροατήριο περιγράφει σε α’πληθυντικό πρόσωπο τη βιολογική πορεία των φθαρτών και θνητών ανθρώπων μέσα στον κτιστό χρόνο, όμως, πάντοτε σε σχέση με τη βέβαιη ελπίδα της ανάστασης των νεκρών: «Εμείς, αδελφοί, επιβιώνουμε μέσα στον φθειρόμενο και θνήσκοντα κόσμο πάντοτε με την ελπίδα και τη βεβαιότητα της αναστάσεως των νεκρών. Πορευόμαστε μέσα στον χώρο και τον χρόνο και ακολουθούμε έναν βιολογικό κύκλο. Άλλοι μικρότερο και άλλοι μεγαλύτερο. Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, γηράσκουμε, και πεθαίνουμε. Ο τάφος είναι η αναγκαστική απόληξη του βίου». 643

-138-