ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΕΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

 Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 48ο

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο ομιλητής δεν παρακάμπτει τα αναπάντητα «γιατί» που βασανίζουν τους περισσότερους ανθρώπους για την τυραννία του θανάτου και θέτοντας ο ίδιος το ερώτημα απαντά συνοψίζοντας τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας: «Γιατί ο Θεός δεν καταργεί το διάβολο και τις καταστροφικές του επιδράσεις στη ζωή του ανθρώπου; Η απάντηση είναι απλή. Ο Θεός τον ανέχεται και τον αφήνει να αυθαιρετεί, για να δοκιμάζεται έτσι η πίστη των ανθρώπων. Ο διάβολος μοιάζει πανίσχυρος, γιατί παγιδεύει τους ανθρώπους με το ψεύδος του και στο τέλος φαίνεται να τους θανατώνει. Όλα αυτά, όμως, γίνονται με την ανοχή του Θεού, για να φανεί η ελευθερία του ανθρώπου». 644  

β. Ο φόβος του θανάτου 

Ο Επίσκοπος έχοντας επίγνωση της ανθρώπινης αγωνίας μπροστά στον θάνατο μεταφέρει στο ποίμνιο τις σκέψεις του: «Εκείνο που φοβίζει τον άνθρωπο είναι ο θάνατος. Τον απασχολεί με ποιόν τρόπο τούτη η ζωή του θα κρατήσει περισσότερα χρόνια, αλλά, ό,τι και να κάνει, κάποτε αυθαίρετα θα έρθει το μοιραίο. Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος και η ζωή προβληματική». 645 Σε άλλο σημείο αναπτύσσει περισσότερο το αναπόφευκτο του θανάτου: «Ο φόβος του θανάτου είναι κυρίαρχο γεγονός και σημαδεύει τους ανθρώπους σε όλες τις εποχές. Όποιος λέγει πως δεν φοβάται τον θάνατο μοιάζει να μην εκτιμά τη ζωή. Κανείς δε ξεφεύγει από αυτή τη σίγουρη κατάληξη και κανείς δεν έμεινε απαθής μπροστά στο νεκρό αγαπημένο του πρόσωπο». 646 Όμως ως κήρυκας του ευαγγελίου συμπληρώνει ότι ο πιστός μεσα στον σταυρό που σηκώνει βιώνει και την ανάσταση: «Ο Χριστιανός της πίστεως και της αγάπης σε τούτον τον κόσμο της ματαιότητας της αμαρτίας και του θανάτου ζη με την προσδοκία της αναστάσεως και όχι του θανάτου. Για τον Χριστιανό ο πρόσκαιρος σταυρός που σηκώνει μέσα του κλείνει πάντοτε τη δόξα της Αναστάσεως». 647 Παρόλα αυτά με συναίσθηση της ποιμαντικής του ευθύνης για μία ακόμη φορά με πόνο δηλώνει: «σήμερα λίγοι πιστεύουν στην ανάσταση και κυρίως στην ανάσταση όλων ως δώρο». 648  Στο πλαίσιο αυτής της προσέγγισης της φρίκης του θανάτου και της ελπίδας της αναστάσεως των νεκρών, ο ομιλητής σε μία ενότητα υπενθυμίζει στο ποίμνιο ότι στην Εκκλησία η ημέρα το θανάτου ονομάζεται και γενέθλιος ημέρα: «Η εκκλησία στέκει με δέος μπροστά στο μυστήριο του θανάτου κι ωστόσο τον θεωρεί ως γεννέθλιο ημέρα στον καινούργιο κόσμο της αναστάσεως και της αιώνιας ζωής». 649 Εξάλλου σε μία άλλη συνάφεια αναλύεται και η λέξη Πάσχα με τη σημασία που έχει για τη ζωή των Χριστιανών, ως διάβαση

εκ του θανάτου εις την ζωήν: «ο άνθρωπος μηδενίζεται με τον θάνατο ως προς τον παρόντα κόσμο και δια του θανάτου μεταβαίνει στον κόσμο της ζωής, τον δοξασμένο Χριστό που δεν επιδέχεται τον θάνατο. Αυτή άλλωστε είναι η σημασία του Πάσχα για τον κάθε πιστό Χριστιανό». 650 

-139-