Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 49ο
γ. Ο Θεός δεν δημιούργησε τον θάνατο
Η Γραφή διδάσκει: Ο Θεός δεν δημιούργησε τον θάνατο ούτε ευχαριστιέται με τον όλεθρο των ανθρώπων. Αυτός δημιούργησε τα πάντα για να ζουν. 651 Το κακό δεν είναι δυνατόν να προέρχεται από τον Θεό, αφού ο Θεός είναι αγαθός. Γι’ αυτό και δεν έπλασε τον άνθρωπο για να πεθάνει. Ο Θεός δεν είναι θεός νεκρών, αλλά ζωντανών. 652 Και το θέλημα του Θεού που απέστειλε τον Υιό του στον κόσμο είναι όποιος τον παραδέχεται και πιστεύει σε αυτόν να αποκτήσει αιώνια ζωή, και ο Χριστός θα τον αναστήσει την έσχατη ημέρα.653 Ο Επίσκοπος στηριγμένος πάνω σε αυτή τη θεολογική βάση εξηγεί βραχυλογικά: «Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο για να ζει και όχι για να υποτάσσεται στη φθορά». 654 Ο άνθρωπος ανήκει στην κτιστή δημιουργία και πλάστηκε στο μεθόριο της θνητής και της αθάνατης φύσης. 655 Υποκείμενος στη φθορά και στον θάνατο με τη δυνατότητα της μετοχής στην αιώνια παρουσία του Θεού. Όμως, όπως ερμηνεύει ο Μ. Βασίλειος, παρήκουσε των θείων εντολών, υπέκυψε στην απάτη του όφεως και οδηγήθηκε στον θάνατο από τα δικά του παραπτώματα. 656 Διδάσκοντας το εκκλησίασμα την πατερικη ερμηνεία της παρακοής στον παράδεισο και του θανάτου που προέκυψε, ο ομιλητής λέγει με λόγια απλά: «οι πρωτόπλαστοι στον παράδεισο αρνήθηκαν να υπακούσουν στο θέλημα του Θεού και προτίμησαν τη δική τους εγωιστική επιλογή, που οδήγησε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος στον θάνατο». 657 Σε άλλο σημείο αναφέρει ότι αυτή η ροπή προς την αμαρτία χαρακτηρίζει όλο το ανθρώπινο γένος: «Όλοι οι άνθρωποι βαρύνονται με το προπατορικό αμάρτημα. Οι πρωτόπλαστοι προτίμησαν τον απαγορευμένο καρπό του θανάτου παρά τον καρπό της ζωής. Ακολούθησαν τον διάβολο, αρνήθηκαν τον Θεό και οδηγήθηκαν στη φθορά και τον θάνατο. Έκτοτε όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να αρνούνται την κοινωνία με τον Θεό…». 658 Με γλαφυρό ύφος, λογοπαίγνια λέξεων και αντιθέσεις ο Επίσκοπος ερμηνεύει εκτενέστερα την παρουσία του κακού: «Το κακό άρχισε στον παράδεισο. Εκεί ο Θεός καθόρισε τη στάση, που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι. Ο διάβολος τούς διέστρεψε και αντί για τη στάση και την έκσταση από την κοινωνία με τον Θεό, κατάντησαν στην αντίσταση και την αποστασία από την παρουσία του Θεού». 659 Έκτοτε, «κάθε λοιπόν ασθένεια που φθείρει τον άνθρωπο και στο τέλος τού επιφέρει θάνατο ή και οποιοδήποτε θανατηφόρο γεγονός έχουν την αιτία τους στον πονηρό διάβολο». 660 Άρα, λοιπόν, «η φθορά και οι ασθένειες και προ πάντων ο θάνατος είναι δημιουργήματα των δαιμονικών δυνάμεων»661 και όχι του Θεού. Έχοντας υπόψη του το βασανιστικό ερώτημα των πιστών γιατί ο Θεός επιτρέπει τον δαίμονα να βασανίζει τους ανθρώπους, μετά τον θάνατο που τους προξένησε, εξηγεί: «Ακριβώς για να δοκιμασθεί η αυτεξουσιότητα και η ελευθερία του ανθρώπου. Να συνειδητοποιήσει, δηλαδή, ο άνθρωπος ότι ο ίδιος θα είναι υπεύθυνος για την ορθή στάση στη ζωή του ή την πτώση του». 662 Και αλλού συμπληρώνει: «Ο Χριστός δεν καταργεί τον δαίμονα. Του επιτρέπει να δρα, ώστε να φανερώνεται το αυτεξούσιο του ανθρώπου. Ο ανεύθυνος έχει μια συνείδηση κοιμισμένη, ενώ υπεύθυνος ζητά το έλεος και τη συγγνώμη από το Θεό». 663 Μέσα σε αυτές τις δοκιμασίες ο άνθρωπος ωριμάζει και τα παθήματα μπορούν να γίνονται μαθήματα: «Ενώ εξουδετερώνει τη δύναμη των δαιμόνων, δεν τους καταργεί. Τους αφήνει να παιδεύουν τους ανθρώπους, ώστε να τους δίνει με αυτόν τον τρόπο ευκαιρίες για να ωριμάσουν. Είναι μέσα στην μεταπτωτική φύση των ανθρώπων να διδάσκονται από τα παθήματά τους. Από τα αρνητικά και όχι από τα θετικά γεγονότα της ζωής». 664 Με αυτόν τον τρόπο επισημαίνεται η παιδαγωγική και η πνευματική αξία του θανάτου για τη ζωή όλων των πιστών, που μπορεί να οδηγήσει τον καθένα να προσεγγίσει την αληθινή ζωή. 665
-142-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου