Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 54ο
στ. Το αναστάσιμο φρόνημα δημιουργεί κοινωνικό ήθος
Η Εκκλησία με τον κανόνα του Πάσχα καλεί τους πιστούς να συγχωρήσουν τα πάντα με την Ανάσταση του Κυρίου, να αγαπηθούν και να υπερβούν το μίσος.699 Η αγάπη του Χριστού για τους ανθρώπους αποκαλύφτηκε με όλο της το μεγαλείο κι έκτοτε όσοι προσκυνούν τον Σταυρό και δοξάζουν την αγία του Ανάσταση καλούνται να έχουν θυσιαστική αγάπη, η οποία συνεπάγεται υπέρβαση της εγωπάθειας. Ο Επίσκοπος υπενθυμίζει: «Η εμπειρία της αναστάσεως δεν μετατίθεται στο τέλος της ιστορίας, αλλά βιώνεται από τώρα. Πνίγουμε το αυτοείδωλό μας, τις ακόρεστες επιθυμίες μας και ανοίγουμε την καρδιά μας να αγαπάμε τους άλλους». 700 Και συνεχίζει ερμηνεύοντας ότι η παρουσία του Χριστού μέσα στην ύπαρξή μας δημιουργεί το αναστάσιμο φρόνημα, το οποίο έχει συγκεκριμένα κοινωνικά αποτυπώματα: «Οι Χριστιανοί δεν περιμένουμε να πεθάνουμε σωματικά, για να νιώσουμε την ανάσταση, αλλά σε τούτον εδώ τον κόσμο πορευόμαστε με αναστάσιμο φρόνημα, διότι μέσα μας ζη ο Χριστός, ως αγάπη, ως φιλανθρωπία, ως ελευθερία, ως χάρις, ως έλεος.». 701 Και, όπως συνεχίζει «αυτή η λατρευτική σχέση προς τον Σταυρωμένο και Αναστημένο Ιησού μάς οδηγεί να αγαπούμε τον συνάνθρωπο, να είμαστε κοντά του στην ανάγκη, να χαιρόμαστε με τις επιτυχίες του, να τον συγχωρούμε, όταν μας αδικεί». 702 Σε όλες τις ομιλίες που μελετήσαμε είναι φανερή η επιμονή του Επισκόπου να γίνει κατανοητό ότι η σχέση με τον αναστημένο Χριστό περνά από τον συνάνθρωπο και η σχἐση με τον συνάνθρωπο απορρέει από την κοινωνία του ζωοποιού Σώματος και του Αίματος του Χριστού κατά τη θεία Ευχαριστία. Για τον σκληρό πλούσιο απέναντι στον φτωχό Λάζαρο λέγει χαρακτηριστικα: «Πεθαίνει και ο πλούσιος και πάει στη χώρα των βασάνων και της απουσίας του Θεανθρώπου. Άλλωστε ούτε σε τούτο τον κόσμο γεύτηκε την παρουσία του Θεού. Τούτη την κατάσταση τίποτε πια δεν μπορεί πλέον να αλλάξει». 703 Και αυτό μπορεί να συμβεί σε όλους μας «γιατί, όταν κλείνουμε την πόρτα της καρδιάς μας στους αστέγους, στους πεινασμένους, στους ασθενείς, στους φυλακισμένους και στους κατατρεγμένους, τότε την κλείνουμε στον ίδιο το Χριστό». 704 Σκιαγραφώντας το ήθος του ανθρώπου που πιστεύει στον αναστάντα Χριστό και ζει την εσχατολογική προοπτική ως παροντική κοινωνική ευθύνη, ο Επίσκοπος διδάσκει: «Στον καινούργιο κόσμο που μας χάρισε ο Χριστός ο πρώτος είναι ο τελευταίος. Ο δυνατός δεν αρπάζει, αλλά προσφέρει. Ο ισχυρός δεν εκδικείται, αλλά συγχωρεί. Ο καλός δεν υποκρίνεται, αλλά διαρκώς μετανοεί. Ο πλούσιος δεν συσσωρεύει, αλλά μοιράζει. Και ισχύει για τους χριστιανούς η αγάπη που αγκαλιάζει όλους.»705 Και συνοψίζοντας καταλήγει: «Η σωτηρία είναι ένα γεγονός που το προσδοκούμε με την ανάσταση των νεκρών στο τέλος της ιστορίας, στους έσχατους χρόνους, όμως, τα αποτελέσματα του τα γευόμαστε από τώρα».
-150-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου