Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 55ο
ζ. Το μήνυμα της αναστάσεως και η νεκρώσιμη ακολουθία
Ο αναγνώστης των ομιλιών εύκολα διαπιστώνει το σταυροαναστάσιμο μήνυμα που διαπερνά τη σκέψη του Επισκόπου και συχνά μεταφέρεται στο εκκλησίασμα. Ο στόχος του επανευαγγελισμού είναι συνυφασμένος με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου σε κείνους που πλέον δεν τον γνωρίζουν, εφόσον δεν θέλουν ή δεν μπορούν να συλλάβουν ποια είναι η χαρμόσυνη είδηση, το ευαγγέλιον, δηλαδή η κατάργηση του θανάτου και το δώρο της αναστάσεως των νεκρών.707 Τον ακούμε να την κηρύττει με δυνατή πάλλουσα φωνή, κατά την μαρτυρία εκείνων που τον έχουν ακούσει: «Η ζωή είναι ο ίδιος ο Χριστός. Το φως είναι ο Χριστός και τούτο το φως είναι ανέσπερο. Δεν δύει ποτέ. Γιατί η ζωντανή παρουσία του Χριστού δεν γνωρίζει τέλος». 708 Ή ακόμη: «αυτή είναι η μεγάλη δημιουργία και αυτό είναι η πιο καλή είδηση, το Ευαγγέλιο της αναστημένης και ανανεούμενης ζωής. Ο Θεάνθρωπος επάτησε με τον θάνατό του τον θάνατο και έκτοτε οδηγεί τον κάθε πιστό δια μέσου του θανάτου στη ζωή». 709 Γι αυτόν τον λόγο «η πνευματική όραση των χριστιανών δεν σταματἀ στον τάφο, αλλά επεκτείνεται κυρίως πέρα από τον τάφο. Ανοίγει δηλαδή ένας τάφος για να θάψει τον χριστιανό, ενώ ΄συγχρόνως ο Χριστός ανοίγει γι αυτόν τον ίδιο τον χριστιανό τον παράδεισο». 710 Με αυτή την προσωπική αναστάσιμη εμπειρία επιμένει να αφυπνίσει τους πιστούς, ώστε να πιστέψουν ότι «για τον ευλαβή χριστιανό και στο αδιέξοδο του θανάτου υπάρχει διέξοδος. Είναι ο αναστημένος Χριστός, η ζωή και η ανάσταση των χριστιανών. Ο Χριστός δεν αφήνει τους πιστούς του να τυλιχτούν μεσα στο σκοτάδι του θανάτου, στην αχλύ της ζωής, χωρίς την ελπίδα της αναστάσεως». 711 Διότι «ο θάνατος πλέον δεν μηδενίζει τον άνθρωπο, που είναι ενσωματωμένος στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. Μηδενίζει τον παρόντα κόσμο, γι΄ αυτό και η παρούσα βιοτή, δίχως την ελπίδα της αναστάσεως, δεν έχει κανένα νόημα». 712 Αξιοσημείωτα είναι και όσα εξηγεί για τις ευχές που δίδουμε για τους θανόντες, συσχετίζοντας τον κτιστό χώρο και χρόνο με την παρουσία του αναστημένου Χριστού: «Αιωνία ή μνήμη» και «Θεός σχωρές τον!»Το ένα σημαίνει ότι η μνήμη ανοίγεται στην αιωνιότητα και το άλλο ότι ο χώρος που υποδέχεται τον πιστό χριστιανό δεν είναι κτιστή και φθαρτή γη, αλλά το αναστημένο Σώμα του Θεανθρώπου Χριστού. Ο ίδιος χώρος, «η Χώρα των Ζώντων», όπου ευρίσκονται αναστημένοι οι άγιοι και οι μάρτυρες». 713 Κινούμενος μέσα σε αυτή τη θεώρηση για τον θάνατο και την προσδοκία της αναστάσεως, καλεί τους αποδέκτες του να δώσουν περισσότερη προσοχή στη νεκρώσιμη ακολουθία, στο κείμενο και στο μέλος της: «Κάθε φορά που συνοδεύουμε τους νεκρούς μας, τους ψάλλουμε τη νεκρώσιμη ακολουθία με αναστάσιμο μέλος και λόγια που αντικρίζουν τη φρίκη του θανάτου, αλλά διατρανώνουν και την αδιασάλευτη πίστη στην ανάσταση των νεκρών». 714 Μάλιστα, επειδή γνωρίζει τη δυναμική που έχουν οι ύμνοι της εκκλησίας, μιλά στους ακροατές του για τη χαρά της αναστάσεως μέσα από την τόσο παρεξηγημένη νεκρώσιμη ακολουθία. Και συμπληρώνει: «Η εκκλησία μας ψάλλει σε ήχους θριαμβευτικούς τη βεβαιότητα της αναστάσεως των νεκρών. Δεν πετάμε στα σύννεφα μήτε τρέφουμε αυταπάτες. Ο υμνωδός της Εκκλησίας μας αντικρίζει με δέος τη φθορά και τον θάνατο, τη δυσωδία και τη σήψη της εικόνας του Θεού μέσα στον τάφο!»715 Όμως «ο Χριστός μας μετέβαλε το θρήνο σε δόξα και το κλάμα σε θρίαμβο της αναστάσεως». 716 Συνοψίζοντας, στις ομιλίες διαπιστώνουμε ιδιαίτερη έμφαση στη βεβαιότητα της αναστασεως των νεκρών και της μετάβασης των πιστών εκ του θανάτου εις την ζωής. Η έμφαση αυτή, που υπαγορεύεται από τη πεποίθηση του Επισκόπου ότι η προσδοκία της αναστάσεως των νεκρών έχει ξεχαστεί ή και διαγραφεί, χαρακτηρίζει το κήρυγμα του Επισκόπου εκτός από ερμηνευτικό και ιεραποστολικό.717 Τα βασικά συνθήματα που εξάγονται είναι ότι «πλέον ο θρήνος του πένθους μεταβλήθηκε σε τραγούδι αναστάσεως. Το αδιέξοδο του θανάτου έσβησε με το φως της αναστάσεως του θεανθρώπου Χριστού». 718 «Οι χριστιανοί δεν γευόμαστε τον θάνατο κι ας μας ζώνει από παντού η τραγικότητά του. Ζούμε μέσα στη ζήδωρη πνοή της αναστάσεως και της προσδοκίας της αναστάσεως». 719 Και ο Επίσκοπος συνομιλώντας με το ακροατήριό του, εμμέσως προτρέπει: «Όταν, αδερφοί, συνειδητοποιούμε τον καινούργιο κόσμο που ανοίγεται μπροστά μας με τον σταυρό και την ανάσταση, αναπνέουμε ήδη την ανάσταση. Παρ’ όλο που γύρω μας όλα μυρίζουν θάνατο, φθορά και διαφθορα». 72
-153-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου