Ο Απ Παύλος δηλώνει στους Κορινθίους ότι «αν η χριστιανική ελπίδα περιορίζεται μόνο σε αυτή τη ζωή, τότε είμαστε οι πιο αξιοθρήνητοι απ’όλους τους ανθρώπους». 771 Ο Επίσκοπος υπενθυμίζει ότι αυτή η ελπίδα για τα έσχατα γίνεται εμπειρία των πιστών μέσα στο ευχαριστιακό Σώμα της Εκκλησίας, όπου το παρελθόν και το μέλλον γίνεται παρόν: «Από την ώρα που ο άνθρωπος ενσωματώνεται με το βάπτισμα στο λυτρωτικό Σώμα του Χριστού, δηλαδή την Εκκλησία, η ζωή του εισέρχεται στο σταυροαναστάσιμο γίγνεσθαι. Από τη φθορά και τη διαφθορά στην ανάσταση και από την κένωση του Σταυρού στο φως της Αναστάσεως». 772 Η ελπίδα στις ομιλίες συνδυάζεται με την αναμονή των εσχάτων: «Kανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το έσχατο. Γιατί αυτό είναι το πιο σίγουρο για τον κάθε άνθρωπο…το παρόν κρατάει μόνο μια στιγμή. Έχει όμως μεγάλη σημασία τούτη η μια στιγμή για όλους μας, όταν παίρνουμε σωστή στάση απέναντι στα έσχατα». 773 Τα έσχατα εντάσσονται μέσα στο σωτήριο έργο της θείας Oικονομιας, το οποίο βιώνουν οι πιστοί, διότι όπως λεει Επίσκοπος «Όλοι οι άνθρωποι του κόσμου μέχρι συντελείας του αιώνα προσλαμβάνονται στο Θεανθρώπινο Σώμα του Υιού και Λόγου του Θεού… . Όσοι άνθρωποι συνειδητοποιούν αυτή την αλήθεια με την πίστη και τη λατρεία νιώθουν ζωντανά παιδιά του Χριστού». 774 Ο Θεάνθρωπος, λοιπόν, είναι η ελπίδα των Χριστιανών που εγγυάται τη σωτηρία των ανθρώπων,775 διότι «ο ίδιος έγινε διάκονος του ανθρώπου και πλήρωσε με το αίμα του τα λύτρα, για να λυτρώσει τον άνθρωπο από τα δεινά του θανάτου και της αμαρτίας». 776 Ὀμως συγχρόνως υπογραμμίζει ότι η προσφυγή στο έλεος και τη φιλανθρρωπία του Θεού είναι αναγκαία προϋπόθεση: «Χρειάζεται να έχει κανείς εμπιστοσύνη στο έλεος του Θεού και μοναδική ελπίδα στα αδιέξοδα της ζωής …..η ελπίδα, η πίστη, η αγάπη είναι γεγονότα εσωτερικά. Είναι διεργασίες της χάριτος του Θεού μέσα στην κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, που εκζητεί ακατάπαυστα το έλεος και η φιλανθρωπία του. Τότε … ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την παρουσία του Θεού». 777 Η ελπίδα των Χριστιανών εναποτίθεται στον Τριαδικό Θεό, στην Υπεραγία Θεοτόκο, τους αγίους και τις ουράνιες δυνάμεις σε όλες τις δυσκολίες της ζωής: «Είναι τόσο δύσκολη αυτή η πρόσκαιρη ζωή μας, ώστε είναι αδύνατον και να επιβιώσουμε, αν δε καταφεύγουμε στη σκέπη και την προστασία της αγίας Τριάδος, της Παναγίας, των αγίων της Εκκλησίας και των αγγέλων του ουρανού. Έχουμε την ανάγκη από τη ζωοποιό παρουσία του Χριστού κι από τη θεία κοινωνία του παναγίου Σώματος και του τιμίου Αίματος του». 778 Η κατακλείδα του παραθέματος είναι ενδεικτική του βασικού μηνύματος του Επισκόπου προς τους Χριστιανούς ότι εκείνο που μας σώζει είναι ο Χριστός που τον κοινωνούμε και ενοικεί στην ύπαρξή μας. Η ελπίδα δεν σβήνει, παρ΄όλη τη ματαιότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων, διότι τροφοδοτείται από τον ζωοδότη Χριστό: «συνειδητοποιούμε πως όλα τα ανθρώπινα είναι μάταια, αυτό δεν σημαίνει πως παραιτούμαστε από τη ζωή. Σημαίνει ότι σε όλες τις δυσκολίες μας, σε τούτο τον φθαρτό και πρόσκαιρο κόσμο, έχουμε ελπίδα και πίστη στον Χριστό». 779 Η ελπίδα του πιστού στηρίζεται στον αναστημένο Χριστό, όσες κι αν είναι οι δυσκολίες, δίοτι μέσα στον Σταυρό του Κυρίου κρύβεται και η Ανάσταση: «Ο Χριστιανός της πίστεως και της αγάπης σε τούτον τον κόσμο της ματαιότητας, της αμαρτίας και του θανάτου ζη με την προσδοκία της αναστάσεως και όχι του θανάτου. Για τον Χριστιανό ο πρόσκαιρος σταυρός που σηκώνει μέσα του κλείνει πάντοτε τη δόξα της αναστάσεως». 780 Όποιος εναποθέτει την ελπίδα του στον Χριστό έχει επίγνωση ότι «Νύχτα – μέρα, στις δυσκολίες μας, στην απόγνωση, στα αδιέξοδα ο Χριστός στέκει δίπλα μας ως φως, ως ελπίδα, ως ζωή στον πόνο, στα διλήμματα, στους πειρασμούς, στις αγωνίες και σε αυτόν τον ίδιο το θάνατο». 781
-167-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου