Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 60ο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ 

ΟΙ ΑΡΕΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ 

1. Η ΕΛΠΙΔΑ

 Η ελπίδα του Χριστιανού θεμελιώνεται στη σωτηριώδη παρουσία του Θεού στη ζωή του ανθρώπου.757 O Έπίσκοπος εξηγεί στο εκκλησίασμα ότι ο Θεός, ο απρόσιτος Δημιουργός του παντός, είναι συγχρόνως και κοντινός στον άνθρωπο: 758 «Ο Θεός, αδελφοί μου, είναι προσιτός στον άνθρωπο, είναι οικείος της ανθρωπότητας, είναι φιλάνθρωπος. Είναι ο Κύριος των δυνάμεων, ο Δημιουργός του παντός, ο νομοθέτης του σύμπαντος κόσμου. Συγχρόνως, όμως, είναι ο κοντινός μας, ο πλησίον μας. Είναι ο φίλος μας, ο αγαπημένος μας. Αυτός που μας θεωρεί συνοδοιπόρους του και μας βγάζει αλώβητους από τα αδιέξοδα του παρόντος κόσμου του απατεώνος». 759  Οι άνθρωποι στην πορεία τους συναντούν ποικίλες δυσκολίες, όμως η ελπίδα τους στον Θεο μεταβάλλει τα πάντα. 760 Ο ομιλητής υπενθυμίζει ότι οι δυσκολίες υπάρχουν και είναι αλλεπάλληλες, όμως εκείνο που δίνει ελπίδα είναι η πίστη στον κοντινό μας Θεό: «Ποτέ δε λείπουνε οι δυσκολίες από τη ζωή. Κι όχι σπάνια η μια φέρνει την άλλη. Κι όσο πιο πολύ εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στα χέρια του Χριστού μας και στην αγάπη του, τόσο περισσότερο έχουμε την πεποίθηση ότι δεν θα καταποντισθούμε». 761 Διότι «εκείνος είναι ο μόνος που μας βγάζει από τα αδιέξοδα του χώρου και του χρόνου και μας χαρίζει με το άπειρο έλεός του και τη φιλανθρωπία του τη δυνατότητα να ζούμε κοντά του». 762 Αυτή η ελπίδα δεν κλονίζεται, γιατί είναι βέβαιο ότι «Ο Θεός ποτέ δεν μας αφήνει. Πορεύεται ο ίδιος πάνω στα κύματα και στέκεται πάντα δίπλα μας για να μην καταποντιζόμαστε». 763 Η ελπίδα των Χριστιανών στηρίζεται στην αγάπη του Θεού, την οποία ο άνθρωπος συνειδητοποιεί με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. 764 Γι αυτόν τον λόγο ο Επίσκοπος προτρέπει το εκκλησιαστικό πλήρωμα να εμπιστεύεται «τη ζωή, τα προβλήματα, τα αδιέξοδα στον Χριστό που είναι η αγάπη. Στον Χριστό που έχει την εξουσία πάνω στα δαιμόνια, πάνω στη φθορά και τη διαφθορά και πάνω σε αυτόν τον ίδιο τον θάνατο». 765 Ο πιστός αντλεί την ελπίδα του από τον Υιό και Λόγο του Θεού που πηρε ανθρώπινη σάρκα και με τη θυσία του πάνω στον σταυρό χάρισε την ελπίδα στους ανθρώπους: «Ο σαρκωμένος Υιός και Λόγος του Θεού ο Θεάνθρωπος Ιησούς είναι συγκεκριμένος και δίδει διέξοδο στο τραγικό ανθρώπινο διέξοδο». 766 Γι αυτόν τον λόγο και «ο κάθε αμαρτωλός στρέφει το βλέμμα του προς τον εσταυρωμένο Ιησού κι από εκεί αντλεί ασφάλεια, παρηγοριά, υπομονή, συγχώρηση, επιείκεια, αγάπη και προ πάντων ελπίδα για τη ζωή». 767 Άλλωστε «ο Θεός που έπλασε το πλάσμα του από αγάπη, σύμφωνα με την εικόνα της δικής του δόξας δεν το αφήνει να χαθεί , να πεθάνει». 768 Η ελπίδα των χριστιανών στηρίζεται στην εμπειρία ότι ο Χριστός είναι «ἐν ἡμῖν καί ἡμεῖς ἐν αὐτῷ»: «Μαζί μας ο Χριστός στο πένθος, μαζί μας στις αρρώστιες, στις δοκιμασίες, τους διωγμούς, τους κατατρεγμούς, στο περιθώριο, στην περιφρόνηση, στη φτώχεια. Μαζί μας στους δίκαιους αγώνες μας, μαζί μας στα οράματα, μαζί μας στον θάνατο, για να μας ανασύρει αναστημένους μαζί Του». 769 Τελικά «πίσω από όλα και πάνω από όλα γνωρίζουμε ότι υπάρχει η άγρυπνη παρουσία του Θεού, η πρόνοιά του και η φιλανθρωπία του». 770

-165-