Η ελπίδα για την υπέρβαση των αδιεξόδων, που τρέφεται από την παρουσία του Χριστού, προϋποθέτει καθαρή συνείδηση: «Οι εκλεκτοί τον διάβολο και τους πειρασμούς τα αντιμετωπίζουμε νικηφόρα, με τη μετάνοιά μας, με αγρυπνία της συνείδησης και τη ζωογόνο παρουσία του Κυρίου μας, που μας προσφέρει δωρεάν στη θεία ευχαριστία, στη θεία κοινωνία». 782 Η ελπίδα, όμως, λείπει από τους ανθρώπους, όταν περιορίζονται σε τυπικές εκδηλώσεις και δεν πιστεύον ότι ο Θεός είναι διαρκώς παρών. Ο Επίσκοπος επισημαίνει με νηφάλιο και ευγενή τρόπο την έλλειψη εμπιστοσύνης και ενδεχομένως την υποκρισία: «Στη ζωή των Χριστιανών πιθανόν πολλοί να προσέχουν εξωτερικά σημεία και τύπους, αλλά δεν κατανοούν σοβαρά το πρόσωπο του Χριστού. Γι αυτό και σε στιγμές πειρασμού τα χάνουν. Παραδέχονται τον Ιησού σαν μεγάλη ιστορική προσωπικότητα, αλλά δεν τον νιώθουν ότι είναι παρών μέσα στην ύπαρξή τους, ότι γνωρίζει όλα τα προβλήματά τους και ότι είναι έτοιμος να ακούσει την προσευχή μας». 783 Ο Επίσκοπος, συζητώντας εικονικά με εκείνους που άκουγαν τα κηρύγματά του και με εκείνους που τα μελετούν, με ποιμαντική αγωνία καταλήγει: «Δεν μπορούμε τις καταιγίδες του παρόντος κόσμου να τις αντιμετωπίσουμε νικηφόρα, αν δεν νιώθουμε διαρκώς πιασμένοι από το παντοδύναμο χέρι του Θεού». 784 Στη ζωή του χριστιανού «λάμπει μια ακτίνα φωτός μέσα στα σκοτεινά αδιέξοδα. Από κάπου μάς έρχεται η ελπίδα, κάποιος μάς προσφέρει αναπάντεχη βοήθεια». 785
2. Η ΝΗΣΤΕΙΑ
Ο Επίσκοπος μεταφέρει στο εκκλησίασμα τη θεμελιώδη διδασκαλία της Εκκλησίας για τον πνευματικό χαρακτήρα της νηστείας και την αναγκαιότητά της μαζί με την προσευχή για την εκδίωξη των διαμόνων και την πνευματική προκοπή των πιστών. Ο Χριστός, μετά τη θεραπεία του παιδιού με το δαιμονικό πνεύμα, ήταν σαφής προς τους μαθητές του: «τοῦτο δέ τό γένος οὐκ έκπορεύεται εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ».786 Στην περίοδο του Τριωδίου η Εκκλησία με την υμνολογία αναλύει το πνεύμα της νηστείας, που αναφέρεται στην εγκράτεια από τα βρώματα και τα ποικιλόμορφα πάθη. Χαρακτηριστικά, αντανακλώντας τη διδασκαλία του Μεγάλου Βασιλείου για τη νηστεία, προτρέπει τους πιστούς: «Νηστεύσωμεν ὥσπερ ἐν τοῖς βρώμασιν ἐκ παντός πάθους…Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, εὐάρεστον, τῷ Κυρίῳ· ἀληθής νηστεία, ἡ τῶν κακῶν ἀλλοτρίωσις, ἐγκράτεια γλώσσης, θυμοῦ ἀποχή, ἐπιθυμιῶν χωρισμός, καταλαλιᾶς, ψεύδους, καί ἐπιορκίας· ἡ τούτων ἔνδεια, νηστεία ἐστίν, αληθής καί ευπρόσδεκτος…Νηστείαν οὐκ ἀποχήν βρωμάτων μόνον τελέσωμεν, ἀλλά παντός ὑλικοῦ πάθους». Ο Επίσκοπος, ακολουθώντας τη διδασκαλία της Εκκλησίας, κηρύττει: «Η Εκκλησία μας καθιερώνει τη νηστεία, για να αυτοκυριαρχούνται οι άνθρωποι και να έχουν μέτρο στις επιθυμίες και στις ενέργειές τους», 787 «ασκούμαστε με τη θέλησή μας, για να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας για τις δωρεές του Θεού». 788
-168-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου