Κατά την ασκητική παράδοση που θέλει τη νηστεία παθοκτόνο και όχι σωματοκτόνο ή ψυχοκτόνο, ο ομιλητής διευκρινίζει ότι η νηστεία «δεν είναι άρνηση στις στοιχειώδεις ανάγκες του σώματος μας, αλλά είναι άσκηση αγάπης στον συνάνθρωπο, άσκηση λατρείας στο όνομα του Κυρίου μας». 789 Οπωσδήποτε «η τροφή και τα καταναλωτικά αγαθά είναι απαραίτητα στην επιβίωση. Χρειάζεται, όμως, μέτρο στις ανάγκες», 790 Με μία ερώτηση προς τους ακροατές συνεχίζει τον συλλογισμό, για να τους οδηγήσει να σκεφτούν πως ακόμη και αυτή η αναγκαία η τροφή δεν επαρκεί για την πνευματική καλλιέργεια: «αν ήταν αρκετό μόνο το φαγητό, μόνοι οι επίγειοι θησαυροί και η διαβίωσή μας μέσα στην οργανωμένη κοινωνία, τότε ποιος ο λόγος να γίνει άνθρωπος ο Θεός;»791 Η απάντηση έρχεται από τον ίδιο κι έχει σχέση με το τελικό αποτέλεσμα της άσκησης:«νηστεύουμε όχι μόνο, για να μην πέφτουμε στις παγίδες του πονηρού, αλλά κυρίως για να ανοιγόμαστε ολοένα και περισσότερο στη Βασιλεία των Ουρανών, όπου ο μετανοημένος άνθρωπος βρίσκει τη δικαίωσή του από το Σωτήρα Χριστό». 792 Για τις καθιερωμένες νηστείες μέσα στην εβδομάδα και τις σαρακονθήμερες νηστείες μέσα στο λειτουργικό έτος υπενθυμίζει την ανάμνηση της θυσίας του Χριστού αλλά και τον νηπτικό τους χαρακτήρα: «η Εκκλησία μάς θυμίζει…κάθε Τετάρτη και Παρασκευή…την καταδίκη και τη σταύρωση του Κυρίου μας». 793 «Σαράντα μέρες πριν από τα Χριστούγεννα και πριν από το Πάσχα, με τη νηστεία μάς αφυπνίζει από τον πνευματικό λήθαργο και μάς διευκολύνει να εμβαθύνουμε στα σωτήρια γεγονότα». 794 Και ποια είναι η πραγματική νηστεία με τα λόγια του Επισκόπου; Η αληθινή νηστεία, δεν οδηγεί σε ψυχικές νευρώσεις ούτε σε φαριασϊσμό: «δεν αφορά την αποχή μόνο από ορισμένες τροφές αλλά και από τόσα άλλα πράγματα, που επαυξάνουν την εγωπάθεια, τη ματαιοδοξία και την αυτάρκεια. Αλλά μήτε που είναι η σωστή νηστεία εγκράτεια νευρικής φύσεως, που απομονώνει την ψυχή και την εγκλωβίζει σε έναν σκληρό και άχαρο επιτιμητικό φαρισαϊσμό». 795Υπάρχουν, άλλωστε, «ορισμένοι Χριστιανοί που καυχώνται γιατί νηστεύουν και που κατακρίνουν όσους δεν νηστεύουν…». 796 Όποιος, όμως, δεν τρώγει ορισμένα φαγητά, γιατί νηστεύει, δεν θα πρέπει να τρώγει τους άλλους μήτε τον ίδιο του τον εαυτό: «δεν πρέπει να κατατρώγει τους άλλους με τη ζήλια, το φθόνο, την εκμετάλλευση, την καταπίεση. Ή ακόμα τον ίδιο τον εαυτό του με την μεμψιμοιρία». 797 Αντιθέτως «χρειάζεται εγκράτεια και αυτοκυριαρχία στα λόγια μας, στα νεύρα μας, στις απαιτήσεις μας».798 Η νηστεία έχει κοινωνική διάσταση και συνδέεται με την ελεημοσύνη. Ο Επίσκοπος, έχοντας υπόψη του τον προφήτη Ησαϊα Ησαΐας και τον ιερό Χρυσόστομο, τονίζει με ρεαλιστικό τρόπο ότι «η νηστεία συνδέεται με τη φιλανθρωπία. Αυτό έχει αξία και ωφελεί. Διότι ό,τι είναι παραπανίσιο και βλάπτει εκείνους που το προσλαμβάνουν, ωφελεί και είναι σωτήριο για εκείνους που παντελώς το στερούνται».799 Αντιθέτως, «Ο κοιλιόδουλος υπηρετεί καθαρά τον ατομισμό του, μια και μοναδικός σκοπός είναι να τέρπει το λάρυγγά του και να τρέφει την κοιλιά του. Το ίδιο εγωπαθής είναι και εκείνος, ο οποίος κατατρώγει τους άλλους με τα πικρά και σκληρά του λόγια ή με τις συνεχείς απαιτήσεις του». 800 Τελικά, με συναίσθηση της πραγματικότητας για την έλλειψη εγκράτειας από το φαγητό και τα χρήματα που δαπανώνται για την καταπολέμηση της παχυσαρκίας, επισημαίνει: «καταντά κοιλιοδουλία και περίσσιο σωματικό βάρος, ώστε να φτάνουν στο σημείο να καταβάλλονται και τεράστια ποσά για να αποβληθεί».801 Το μήνυμα για τη νηστεία είναι σαφές. Περιλαμβάνει την αναγκαιότητα του φαγητού για την επιβίωση, την αναγκαιότητα της νηστείας για την απελευθέρωση από την τυραννία του ενστίκτου και της σάρκας και έχει χριστοκεντρικό χαρακτήρα: «Το φαγητό είναι απαραίτητο για την επιβίωσή μας και δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός». 802 Αληθινή νηστεία «είναι εκείνη που γίνεται για τον Χριστό. Αυτό σημαίνει ότι η σάρκα μας χρειάζεται έλεγχο. Γιατί είναι αμαρτία να παραδίδεται ο άνθρωπος στις απαιτήσεις του ενστίκτου του, όταν ο Θεάνθρωπος Χριστός, με τη θυσία του και την ανάστασή του, τον απολυτρώνει από την τυραννία της σάρκας». 803
-171-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου