Η αγάπη του Θεού απευθύνεται σε δίκαιους και αμαρτωλούς, κινείται ελευθερα προς τον άνθρωπο χωρίς προσωποληψία. Ο Επίσκοπος, αναφερόμενος στην παραβολή το ασώτου υιού,823 σχολιάζει: «Αυτό είναι το μεγαλείο της ελευθερίας του Θεού Πατέρα, η μεγαλωσύνη της ελευθερίας της αγάπης, της ανευ όρων αγάπης. Ο Θεός Πατέρας και τον άσωτο υιο δέχεται και τον πρεσβύτερο δεν καταριέται για τη στενόκαρδη στάση του». 824 Πρώτος ο Θεός εκδηλώνει την αγάπη του, «διοτι ο Χριστός πρώτος μας αγάπησε και εκείνος σήκωσε το ασήκωτο φορτίο του σταυρικού θανάτου, για να μας οδηγήσει στη ζωή που δεν γνωρίζει τέλος». 825 Η αγάπη του Θεού ολοκληρώνεται με τη σταυρική θυσία, η οποία έχει σωτήρια αποτελέσματα για όλο το ανθρώπινο γένος. Με μία κινητική εικόνα και αντιθέσεις ο Επίσκοπος παραστατικά εξηγεί: «Κινείται ο Θεάνθρωπος συνεχώς, για να συναντήσει ο Θεός τον άνθρωπο και ο άνθρωπος τον Θεό και τον συνάνθρωπο στο πρόσωπο του Χριστού. Ο Κύριος ταπεινώνεται αναζητώντας τον πλανεμένο άνθρωπο και ανεβαίνει, ανυψώνεται στον Σταυρό, για να μπορούμε όλοι εμείς να τον βλέπουμε». 826 Σε άλλη συνάφεια ο Επίσκοπος στην άκρα ταπείνωση του Χριστού αναφέρεται και στον νιπτήρα που προηγήθηκε του Σταυρού: «ο Θεός πρώτος συγκαταβαίνει πλησιάζει τον άνθρωπο και γίνεται δούλος του, μέχρι που να πλύνει τα πόδια των μαθητών του, να συγχωρεί και να λύνει από τα δεσμά της αμαρτίας αναβαίνοντας στον Τίμιο Σταυρό». 827 Ο πιστός που αναγνωρίζει την άκρα ταπείνωση του Χριστού «ανταποδίδοντας λατρεύει το Θεό που γίνεται άνθρωπος και δέχεται να σώσει τον καθένα πιστό από τη φθορά και το θάνατο». 828 Με μία άλλη διατύπωση για τη λύτρωση από τον θάνατο, ο Επίσκοπος χρησιμοποιεί τις λέξεις ταπείνωση και εξύψωση, που έχουν αντίθετη σημασία, αλλά στο λεξιλόγιο της θείας οικονομίας και οι δύο σημαίνουν τη σωτηρία , την οποία προσφέρει ο Χριστός, «που αγαπά τα παιδιά του μέχρι που ο ίδιος ταπεινώνεται για να τα εξυψώσει. Γίνεται δούλος δικό μας μέχρι να πεθάνει πάνω στο σταυρό για να μας ελευθερώσει από την αμαρτία και το θάνατο». 829 Αλλού, πάλι, απαριθμώντας τις ενέργειες του Θεού, που περιλαμβάνονται στο σχέδιο για τη σωτηρία του ανθρώπου, περιγράφει ποιο είναι το κορυφαίο θαύμα της αγάπης του Θεού: «Η δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου είναι το θαύμα της αγάπης του Θεού. Ακόμα μεγαλύτερο θαύμα είναι η ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού, ο σταυρός, ο τάφος, η τριήμερος ανάσταση, η ανάληψη στους ουρανούς, η ημέρα της Πεντηκοστής, όλο το μυστήριο της άπειρης αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο». 830 Στις ομιλίες διαβάζουμε χαρακτηριστικά: «Ο δικός μας παντοδύναμος Θεός δεν εκδικείται τον προδότη ούτε στέλνει κεραυνούς να κάψει τον βλάσφημο, αλλά πάσχει για το παιδί του που πλανήθηκε. Κι έχει τόσο μεγάλη αγάπη και τέτοιο θείο έρωτα για την αμαυρωμένη εικόνα του, ώστε να γίνει και ο ίδιος άνθρωπος» 831 Αυτή η αγάπη του Θεού είναι απροσμέτρητη και αγκαλίαζει όλο το γένος των ανθρώπων, χωρίς καμία διάκριση: «Η αγάπη του Θεού προσφέρεται σε όλους. Δικαίους και αδίκους. Πλούσιους και φτωχούς. Λευκούς και έγχρωμους. Είναι μία απεριόριστη, απροκατάληπτη, απύθμενη αγάπη, που δωρίζεται από τον Θεό σε όλους ανεξαρτήτως τους ανθρώπους». 832 Σε μία άλλη ενότητα με ευχαριστιακή προοπτική στην απύθμενη αγάπη του Χριστού που θυσιάζεται για τον άνθρωπο προστίθεται και το χαρακτηριστικό αδαπάνητη: «Ο Χριστός, όπως το λέμε και το αναφέρουμε στη Θεία Λειτουργία, πάντοτε εσθίεται και μηδέποτε δαπανάται. Κι ο Χριστός είναι «αγάπη»! Να λοιπόν που η αγάπη τρώγεται. Είναι το «μάννα», που κατέρχεται από τον Ουρανό στην έρημη από αγάπη γη, για να καταστήσει τον ερημικό και μοναχικό άνθρωπο κοινωνικό». 833
-177-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου