Η αγάπη του Θεού είναι κενωτική και θυσιαστική και η ανταπόκριση του ανθρώπου είναι η λατρεία προς τον Θεό και αγάπη προς τον πάσχοντα πλησίον. Οι άνθρωποι ξεκινούν αγαπώντας τον εαυτό τους, τους φίλους τους και τους εχθρούς τους και η πορεία αυτή καταλήγει στην τελειότερη μορφή που είναι η αγάπη προς τον Θεό. 834 Η αληθινή αγάπη μεταξύ των ανθρώπων ακολουθεί την περιχώρηση της αγάπης των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδοςκαι γι’ αυτό τον λόγο κύριο χαρακτηριστικό της γνώρισμα είναι η ανιδιοτέλεια. 835 Ο Επίσκοπος διδάσκει στο εκκλησίασμα με απλά λόγια την πορεία της θείας αγάπης και τους αποδέκτες της, τονίζοντας την προσωπική ελευθερία για την αποδοχή της αγάπης του Θεού, από την οποία εξαρτάται και η στάση απέναντι στους άλλους ανθρώπους: «Ο Θεός διαρκώς μας αγαπά και δική μας τροφή είναι να δεχόμαστε διαρκώς αυτή την αγάπη του και να την ανταποδίδουμε με την δική μας αγάπη προς όλους φίλους και εχθρούς. Η αγάπη είναι εκείνη που τρέφει και ικανοποιεί βαθύτατα τον άνθρωπο και η αγάπη είναι εκείνη που τον ανανεώνει», 836 διότι «η ανευ όρων αγάπη προς τον Θεό οδηγεί στην απροκάληπτη αγάπη προς το συνάνθρωπο». 837 Με μία άλλη διατύπωση ο κήρυκας εξηγεί τί είναι αγάπη με βάση τις σχέσεις προς τον Θεό και τους άλλους ανθρώπους, όπου κυριαρχεί η συγχώρηση: «αγάπη είναι να γίνεσαι δέκτης της συγγνώμης και συγχώρησης και αγάπης του Θεού και συγχρόνως αγαθός δότης της συγγνώμης και συγχώρησης και αγάπης στον συνάνθρωπο που την έχει ανάγκη». 838 Απευθυνόμενος σε β΄ενικό πρόσωπο προς ένα εικονικό συνομιλητή του τονίζει την κίνηση, την αποδοχή και την αναμετάδοση της αγάπης και προ παντων πόσο αναγκαίο είναι «το να συνειδητοποιείς, δηλαδή, την προς σε αγάπη του Θεού και να την αποδέχεσαι ευγνωμονως και στη συνέχεια να την προσφέρεις ως αντιδώρημα κυρίως στον κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού πλασθέντα άνθρωπο, κατ’εξοχήν πληρωτικό γεγονός του ανθρώπο». 839 Οπωσδήποτε, αν γινόταν αντιληπτή η σπουδαιότητα αυτής της αγάπης, τότε οι άνθρωποι θα ήταν σε θέση να την προσφέρουν σε όλους ακόμα και στους εχθρούς τους.840 Ο ομιλητής, με κριτική διάθεση, δεν αποφεύγει να συζητήσει με το εκκλησίασμα αυτό που πραγματικα΄συνήθως συμβαίνει, δηλαδή τα προφανή αίτια που εμποδίζουν την αποδοχή και την αντιπροσφορά της ανιδιοτελούς αγάπης: «Γιατί εκείνο που κυριαρχεί στις ανθρώπινες σχέσεις είναι το «εγώ», το ατομικό συμφέρον και η ιδιοτέλεια. Παρ όλο που η αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο είναι η προϋπόθεση για την πληρότητα της ψυχής μας, την ισορροπία στις σχέσεις μας και την πρόοδο στην κοινωνία μας, εκείνο που επικρατεί συνηθέστερα είναι η τάση επιβολής, το αίσθημα υπεροχής, η αλαζονεία της εξουσίας και ο ακόρεστος πλουτισμός». 841 Όμως, όπως συνεχίζει, η αγάπη είναι εγγενής στον άνθρωπο, είναι δώρο του Θεού της αγάπης και όσο περισσότερο την προσφέρουν οι πιστοί τόσο πολλαπλασιάζεται: «Η αγάπη είναι το πνεύμα ζωής, που έχει μέσα του κάθε άνθρωπος. Είναι από τον Θεό δοσμένο να αγαπάμε, να δίνουμε, να προσφέρουμε. Κι όσο περισσότερα δίνουμε, εκατονταπλάσια παίρνουμε». 842 Και πάλι σε α΄πληθυντικό πρόσωπο εξηγεί στο εκκλησίασμα ότι η φροντίδα για τον πάσχοντα είναι το αντίδωρο που προσφέρουμε για την ευσπαλχνία του Θεού για μας τους ιδιους, χωρίς να αποθαρρυνόμαστε από αρνητικές συμπεριφορές: «σημείο αναφοράς της δικής μας ευσπλαχνίας είναι η φιλανθρωπία και το έλεος και η αγάπη του Θεού και Χριστού μας. Εδώ δεν υπάρχουν περιορισμοί. Δεν δικαιολογούμαστε επειδή ορισμένοι κάνουν κατάχρηση της καλοσύνης να παύουμε να είμαστε φιλάνθρωποι». 843 Σε μία άλλη ενότητα εξηγεί τί σημαίνει η σταυρωμένη αγάπη που σποραδικά χρησιμοποιεί στις ομιλίες του: «σταυρωμένη αγάπη σημαίνει αφύπνιση, ενδιαφέρον, παρουσία, προσφορά του Χριστιανού προς τον συνάνθρωπο, τον πλησίον, τον ένα ή τους άλλους που έχουν τη δική μας ανάγκη. Σταυρωμένη αγάπη, εξάλλου, σημαίνει κατανόηση. Συμφιλίωση, συγχώρηση, καταλλαγή». 844 Όμως η συνάντηση με συνδούλους, όπως χαρακτηριστικά υπαινίσσεται τον οφειλέτη δούλο, προϋποθέτει έξοδο από το εγώ και συμμετοχή στις ανάγκες του άλλου. Ο Επίσκοπος εξηγεί: «…καλούμεθα να υπερβαίνουμε την εγωπάθεια και τον ατομικισμό μας και να βγαίνουμε από τον εαυτό μας, για να συναντήσουμε τους συνδούλους μας. Να τους συναντήσουμε, για να τους δώσουμε το χέρι βοηθείας, να κλάψουμε μαζί τους, να αγωνισθούμε να εξοβελίζεται το κακό». 845
-179-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου