Η αγάπη προς τον πλησίον είναι ανιδιοτελής και προϊόν ελευθερίας. Σε μία ομιλία το εκκλησίασμα καλείται να στοχαστεί ότι «η αγάπη προς τον εαυτό μας είναι αυτονόητη και φυσική. Η αγάπη προς τον πλησίον είναι γεγονός ελευθερίας και δεν υπάρχει νόμος που την επιβάλλει… οι νόμοι επιβάλλουν τον σεβασμό του πλησίον. Η αγάπη είναι προϊόν της δικής μας επιλογής και ελευθερίας. Ο άνθρωπος πλάστηκε με τούτη την τάση από τον Θεό, να αγαπά όπως και ο Θεός αγαπά και να είναι η αγάπη». 846 Γι αυτόν τον λόγο και τους προτρέπει στις εκδηλώσεις της αγάπης ο Επίσκοπος προτρέπει «πἀνω απ’ όλα το κίνητρό μας να είναι η ανιδιοτέλεια, η σωφροσύνη, η συμφιλίωση, η ειλικρίνεια και η αγάπη». 847 Σύμφωνα με όσα εξηγεί στις ομιλίες του, ο πιστός στον Θεό της αγάπης είναι «εκείνος που σκέπτεται, επιθυμεί και δρα πάντοτε σε σχέση με τον Θεό, με αγάπη στον συνάνθρωπο και σεβασμό στη φύση». 848 Και με ένα έμμεσο τρόπο που δεν επιπλήττει τους πιστούς, αλλά εμμέσως τους νουθετεί, συμπληρώνει: «σήμερα στην ατομικιστική και εγωκεντρική εποχή μας νιώθουμε συχνά ντροπιασμένοι και μετανιωμένοι, γιατί δείξαμε αδιαφορία σε κάποιον, που έπασχε και ζήτησε βοήθεια μας». 849 Ανακεφαλαιώνοντας, στέλνει το μήνυμα ότι η αγάπη είναι «δυναμικό γεγονός, ανιδιοτελής προσφορά, ευλογημένη προσφορά, έργο θεάρεστο και δημιουργικό. Είναι εκείνο που προσφέρεται αντίδωρο στην απέραντη αγάπη του Θεού. Όπως εκείνος πρόσφερε όλον τον εαυτό Του στον ανθρώπο, έτσι και εμείς οι ανθρωποι προσφερόμαστε εξ ολοκλήρου στον Θεό». 850 Ο Χριστός δίδαξε ότι η σπουδαιότερη εντολή που συνοψίζει τον μωσαϊκό νόμο και τους προφήτες είναι «να αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά, με όλη την ψυχή και με όλον τον νου και τον πλησίον σου, όπως τον εαυτό σου».851 Ο νόμος και οι προφήτες βρήκαν το πλήρωμά τους στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ο οποίος έδειξε την κοινωνική διάσταση της αγάπης. Ο Επίσκοπος σημειώνει την κοινωνική ευθύνη των χρισταινών αλλα΄και την έμπρακτη ευαισθησία προς τους πάσχοντες: «Οι Χριστιανοί είναι πάντα δημιουργικοί πολίτες σε οποιοδήποτε νομικό σχήμα υπάγονται. Αλλά με το ελεύθερο ήθος της αγάπης, της κατανόησης και της καταλλαγής σπάζουν τους φραγμούς του μίσους και των προκαταλήψεων και αγκαλιάζουν τον συνάνθρωπο οπουδήποτε πάσχει και δεινοπαθεί». 852 Σε άλλη ομιλία εξειδικεύει: «..δεν είναι ξένος με τα προβλήματα και τις ευθύνες της ζωής. Συμπάσχει με τους αδικημένους, τους περιθωριακούς, τους κατατρεγμένους, Και χαίρει με τη χαρά και την προκοπή των προκομμένων». 853 Σε πολλές ομιλίες του Επισκόπου αποτυπώνεται η σύγχρονη κοινωνία, στην οποία, χωρίς να εξαιρείται η ευθύνη των Χριστιανών, δεν κυριαρχεί η ανιδιοτέλεια, ώστε «ο χώρος της καρδιάς να στενεύει σε βαθμό, που να μη χωράει κανένα άλλον, παρα μόνον εκείνους που ικανοποιούν το εγώ μας. Καθένας βλέπει μονάχα τα δικά του συμφέροντα, ενώ είναι τυφλός στα προβλήματα και τις ανάγκες του άλλου. Η αγάπη απουσιάζει, γι’ αυτό και δεν έχουμε ειρήνη μεταξύ μας, κατανόηση και επιείκια». 854 Ο χριστός πράγματι είναι η απόλυτη έκφραση της καινούργιας απροσδιόριστης διάστασης του Πλησίον. Είναι ο συνοδοιπόρος μας εις την οδόν του παλιωμένου παρερχόμενου τούτου κόσμου και του καινούργιου απροσμέτρητου μέλλοντος αιώνος». 855 Με αίσθηση αγωνίας για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία εξηγεί στους πιστούς τη ρίζα του κακού που υπάρχει γύρω αλλά και το αντίδοτο για τη θεραπεία του: «Τα μίση, οι εχθρότητες, οι συκοφαντίες, οι αδικίες, η εκμεταλλεύση και ο φθόνος δεν παύουν να μας περισφίγγουν. Αυτά όμως τα φαρμακερά φίδια παραλύουν μπροστά στην αγάπη. Χάνουν τη δύναμή τους μπροστά στην απλότητα, την ταπείνωση, την ειλικρίνεια. Αχρηστεύονται μπροστά στη συγγνώμη και τη συμφιλίωση». 856 Άλλωστε συχνά επανελάμβανε την πατερική σκέψη ότι «η αγαπη εκφραζει το βαθυτερο είναι του ανθρώπου, υπερβαίνει το εγωκεντρικο ἐνστικτο και καθιστά τον ἀνθρωπο ον κοινωνικό». 857 Γι αυτό και προχωρεί λέγοντας πως τη δύναμη της αγάπης «πιο πολύ την έχει ανάγκη ο εγωπαθής, για να μάθει πως το νόημα της ζωής δεν βρίσκεται στη λατρεία του αυτοειδώλου του, αλλά στον Χριστό». 858 Ο Χριστός είναι σαφής για την έμπρακτη εκδήλωση της αγάπης των πιστών: «μὴ ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδὲ τῇ γλώσσῃ, ἀλλ᾿ ἐν ἔργῳ καὶ ἀληθείᾳ» 859 Στις ομιλίες συχνά επανέρχεται η βασική θέση ότι ο χριστιανός δεν μπορεί να είναι αδιάφορος απέναντι στον άλλον. Σε ένα μάλιστα σημείο με νηφάλιο τρόπο καυτηριάζεται ο εγκλωβισμός και η αυτάρκεια πολλών χριστιανών στον στενό τους κύκλο, χωρίς καμία ευαισθησία για τη σύγχρονη κοινωνία με τα έντονα προβλήματα και τους προβληματισμούς: «είναι κρίμα να υπάρχουν Χριστιανοί που περιχαρακώνονται στη μέριμνα του εαυτού τους, μόνον στον κύκλο της μικρής τους παρέας, στον χώρο που κυριαρχούν οι συναισθηματισμοί και οι αργολογίες και δεν προχωρούν σε κανένα κοινωνικό έργο. Καμμία ευαισθησία για τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου, που παραδέρνει μέσα σε τόσες οικονομικές αντιθέσεις, σε πνευματικούς αποπροσανατολισμούς και σε ποικίλες καταστάσεις». 860 Και όπως και αλλού με λύπη σημειώνει πως υπάρχουν όχι μόνον αδιάφοροι Χριστιανοί, αλλά και εκείνοι που, καθώς είναι, «αχόρταγοι από τις βιοτικές μέριμνες και την ηδονιστική ζωή δεν έχουν επιθυμία για δεσμούς αγάπης». 861
-182-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου