Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 69ο(Αγαπη)

Η καταληκτική προτροπή του κήρυκα προς το εκκλησίασμα για την κοινωνική ευθύνη του Χριστανού είναι η απροϋπόθετη προσφορά της αγάπης, η οποία έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει τον κόσμο. Απηχώντας τον Ντοστιγιέφσκυ σημειώνει: «Ο λαός λέει πως «εδώ είναι η κόλαση, εδώ είναι και ο παράδεισος» και εννοεί με αυτό πως ο κόσμος τούτος μεταβάλλεται σε κόλαση ή σε παράδεισο, ανάλογα από την οπτική γωνία που τον βλέπεις και με τον τρόπο που τοποθετείσαι απέναντι σε αυτόν. Ο αγαθός δέκτης της δημιουργίας ζει τον κόσμο με αγαθότητα και με αγάπη». 862 Στα κηρύγματα που μελετήσαμε η αρετή της αγάπης δεν είναι μια θεωρητική διατύπωση, αλλά μια συγκεκριμένη στάση συνέπειας , η οποία υπαγορεύεται από τη διδασκαλία του Χριστού:«όσα καλά περιμένουμε να μας κάνουν οι άλλοι, τα ίδια και εμείς να προσφέρουμε». 863 Η χριστιανική αγάπη δεν έχει αποδέκτες μονάχα τους ανθρώπους, αλλά αφορά σε όλη την υλική δημιουργία. Τα κείμενα διδάσκουν ότι η κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό επεκτείνεται και στη σχέση του με το περιβάλλον, όπου κυριαρχεί η αγάπη του Δημιουργού:«Κοινωνία   δεν αποτελούν μόνον οι άνθρωποι. Διότι όλα τα βιολογικά όντα, τα πετεινά του ουρανού, τα ψάρια, τα χερσαία και υδρόβια ζώα ως κι αυτά τα επιβλαβή για τούτο και ωφέλιμα για το άλλο έντομα και οι μικροοργανισμοί βιώνουν και συμβιώνουν και επιβιώνουν με τον έρωτα». 864 Ο  κήρυκας σε α’πληθυντικό πρόσωπο επισημαίνει τα καταστροφικά αποτελέσματα στα οποία οδηγεί η αλλοτρίωση του ανθρώπου: «Κλεινόμαστε στο μικρό εγώ κι αφήνουμε απ’ έξω τον Θεό τον ίδιο. Τον Τριαδικό Θεό, την πολυπρόσωπη ανθρωπότητα και την κτίση ολάκερη. Τους βάζουμε στο περιθώριο των σκέψεων και των αποφάσεών μας. Χρησιμοποιούμε τον άνθρωπο ως μέσο για τις ατομικές μας επιδιώξεις και καταστρέφουμε το φυσικό περιβάλλον για το πρόσκαιρο κέρδος». 865 Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως σε ένα κόσμο που δεν ξέρει να αγαπά, τα κείμενα του επισκόπου παρουσιάζουν ως αναγκαιότητα τη θυσιαστική αγάπη, όσο κι αν πάντοτε φαίνεται μωρία. Εξηγεί: «Η σταυρωμένη αγάπη δεν είναι μωρία ουτε κοροϊδία, αλλά δοξολογία και χάρη που καταξιώνει τον άνθρωπο ως κοινωνική ύπαρξη». 866 Η αγάπη για να αναπτυχθεί μέσα στον κόσμο χρειάζεται «…ταπείνωση και μετάνοια. Συντριβή του θελήματος, του βολέματος, της εγωπάθειας και της υποκρισίας, για να βλαστήσει η αγάπη, η φιλία, η ειρήνη και η αληθινή δικαιοσύνη. Δίχως την ταπείνωση δεν υπάρχει αγάπη. Με την ταπείνωση και την αγάπη συνανίσταται και ο άνθρωπος μαζί με τον Ιησού και εξανίσταται εις τον θρόνον της χάριτος». 867 Μάλιστα αυτή η σταυρωμένη αγάπη είναι η δύναμη με την οποία ο Χριστός αποκαλύπτεται στον κόσμο ως σωτήρας «…και μεταβάλλει τον άνθρωπο από θνητό είδος σε αναστημένη και αιώνια ύπαρξη και από βιολογικό ον σε θεούμενη ύπαρξη». 868Το πρότυπο του κοινωνικά υπεύθυνου ανθρώπου που προτείνεται στα κηρύγματα είναι οι Χριστιανοί, οι οποίοι είναι παρόντες μέσα στην κοινωνία και τις ανάγκες της και «μέσα σε αυτόν τον κόσμο της απάθειας και του συμφέροντος γίνονται φιλάνθρωποι, ευαίσθητοι στον πόνο και στην αγωνία, παρόντες στη χαρά και στη λύπη. Προσεύχονται και παρακαλούν και αγωνίζονται για την ειρήνη τη δικαιοσύνη την ευστάθεια και προπάντων για τον φωτισμό». 869 Πάντα  με την πεποιθηση πως «η αγάπη δεν είναι εύκολη, αλλα είναι αναγκαία προϋπόθεση, για να γίνουμε παιδιά του Θεού». 870

-184-