Ὅλοι τους ἀναγνώριζαν τόν Γέροντα Ἀμφιλόχιο ὡς τόν ἱεραπόστολο τῶν Δωδεκανήσων∙ ἕναν πραγματικό πνευματικό πατέρα μέ τεράστια ἀγκαλιά καί παιδική χαρά πού εἶναι φορέας τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τά παρακάτω λόγια ἀπό ἐπιστολή εὐχαριστήρια τοῦ τότε Μητροπολίτη Σάμου καί Ἰκαρίας Εἰρηναίου ἔχω τήν αἴσθηση ὅτι ἐκφράζουν τήν καθολική ἀναγνώριση τοῦ ἁγίου Ἀμφιλοχίου τῆς Πάτμου: «Ἡ ζωή σας καί ἡ ζωή τῶν ὁσίων γυναικῶν τοῦ μονυδρίου Σας, ὡς ἀγάπη καί συγκατάβασις φανερουμένη, αἰχμαλωτίζει τούς ἀνθρώπους, οἰκοδομεῖ τήν ψυχήν των καί τούς ὁδηγεῖ εἰς τόν δρόμον τῆς νίκης κατά τοῦ κόσμου, εἰς τήν ὁδόν τῆς ἀναστάσεως καί τοῦ φωτός» (σελ. 281)
Ὁλοκληρώνοντας αὐτή τή σύντομη βιογραφική ἀναφορά στή ζωή του, ἀπαιτεῖται νά ἀναφέρουμε ὅτι ὁ ἅγιος Γέροντας Ἀμφιλόχιος προεῖδε τήν κοίμησή του. Σέ μιά συζήτηση μέ τήν Ἡγουμένη Χριστονύμφη τῆς Ἱ. Μ. Εὐαγγελισμοῦ ἀνέφερε χαρακτηριστικά: «Μά, ἐγώ τό Πάσχα δέ θά ζῶ πλέον ἐδῶ εἰς τήν γῆν» (σελ. 307). Ἔτσι, ὁ πατέρας Ἀμφιλόχιος, ὁ ἄνθρωπος μέ τό παιδικό χαμόγελο, ὕστερα ἀπό μεγάλη ἀσθένεια ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στίς 16 Ἀπριλίου 1970. Κατά τήν ἡμέρα αὐτή (16 Ἀπριλίου) τιμᾶται καί ἡ μνήμη του.
Β) Τό ἱεραποστολικό του ἔργο
Τό ἐκκλησιαστικό ἔργο τοῦ Ὁσίου πατρός Ἀμφιλοχίου εἶναι πολυδιάστατο καί μοναδικό γιά τήν ἐποχή του. Μέ ἀφετηρία τόν ἐπανευαγγελισμό τῶν Ὀρθοδόξων ἐπεκτείνεται στό ὅραμα γιά τήν ἐν Χριστῷ μαρτυρία σέ κάθε γωνιά τῆς γῆς. Ὁ σχεδιασμός καί ἡ δράση του συνέβαλαν στήν προετοιμασία γιά τήν ἀναζωπύρωση τῆς ἑλληνόφωνης Ὀρθόδοξης μαρτυρίας στά ἔθνη. Ὁ τρόπος ἐργασίας του θεμελιώνεται στήν πατερική παράδοση, ἐνῶ ὁ λόγος του ἀποκαλύπτει μιά πρώιμη ἱεραποστολική θεολογία. Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ὅλη ἡ δράση του βασίζεται στό προσωπικό παράδειγμα τῆς ἀνιδιοτελοῦς διακονίας, πού ὁδηγεῖ στήν ὁλιστική ἔκφραση τῆς ἐν Χριστῷ μαρτυρίας. Στή συνέχεια, ἀναλύουμε σέ ἕξι ἄξονες τήν προσφορά τοῦ Γέροντα τῆς Πάτμου στήν ἀναβίωση τῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας στόν κόσμο.
i) Ἀπό τόν ἐπανευαγγελισμό στήν Ὀρθόδοξη μαρτυρία στά ἔθνη
Ὁ ἅγιος Γέροντας Ἀμφιλόχιος σέ ὅλη τή διάρκεια τοῦ βίου του εἶχε ὡς βασική μέριμνα τήν κατήχηση τῶν Ὀρθοδόξων βαπτισμένων. Ὁ ἅγιος βίωνε μέ πόνο τήν ἀπομάκρυνσή τους ἀπό τόν ἐκκλησιαστικό βίο καί μέ πατρική στοργή ἐνδιαφερόταν γιά τήν οὐσιαστική μετοχή τους στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἴδιος περιγράφει τήν ἀπομάκρυνση τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν Ἐκκλησία ἤ ἀκόμη καί τή θρησκόληπτη σχέση τους μέ μιά δυναμική καί συνάμα ἐλπιδοφόρα εἰκόνα. «Εἶναι ἀλήθεια ὅτι κάτω ἀπό τά χιόνια τοῦ χειμώνα παραμένουν ἀκόμη φυτά πνευματικά, πού πρό πολλῶν χρόνων ἐφυτεύθησαν ἀπό ἀποστολικά χέρια καί εἶναι ἕτοιμα νά ἐμφανισθοῦν καί νά στολίσουν τήν χώραν μας τήν ἑλληνικήν, ὅταν φύγουν τά σύννεφα ἀπό τόν οὐρανόν τόν ἑλληνικόν καί ὁ Ἥλιος ὁ Χριστός θερμάνη αὐτή τήν χώραν, πού καλλιέργησαν Ἀπόστολοι, Ἱεράρχαι καί ἐπότισαν αὐτήν Μάρτυρες μέ τό αἷμα των καί Ὅσιοι μέ τούς ἱδρώτας των». Αὐτή ἡ περιγραφή ἀποτυπώνει τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τήν Ἐκκλησία μέ τήν εἰκόνα τῆς πνευματικῆς ὕπνωσης9 . Ὅμως, ὁ θεολογικός λόγος του δέν ἀρκεῖται στή διαπίστωση τοῦ προβλήματος, ἀλλά ἐπιζητᾶ λύσεις. Πολύ περισσότερο, ἀναδεικνύει τό προσωπικό χρέος κάθε εὐσυνείδητου χριστιανοῦ νά κατανοήσει τήν ἀποστολή του καί νά μαρτυρήσει τήν ἐν Χριστῷ ζωή στό κοινωνικό του περιβάλλον. Γι’ αὐτό λίγο παρακάτω, ἐντάσσει καί τόν ἑαυτό του σ’ ἐκείνους πού ἀπαιτεῖται νά ἀγωνισθοῦν σθεναρά γιά τήν ἔγερση ἀπό τόν πνευματικό ὕπνο, σημειώνοντας: «Ἐμεῖς θά προσπαθήσωμεν νά διαλύσωμεν τούς πάγους διά νά μπορέσουν νά δοῦν τό φῶς τοῦ Χριστοῦ καί νά ζωογονηθοῦν ἀπό τόν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, Χριστόν» (σελ. 205). Ἡ ἀφύπνιση αὐτή βασίσθηκε στήν ἰδέα μιᾶς ἱεραποστολικῆς ἐξόρμησης, τήν ὁποία ὑπηρέτησε ὁ ἴδιος. Ὅπως τόνιζε, οἱ θεολογικές διδαχές ὀφείλουν νά συνοδεύονται ἀπό τή συνέπεια τῶν πράξεων, ὥστε νά ἀποδίδουν καρπούς στήν καθημερινή ζωή. Ἑπομένως, βασική ἀρχή τοῦ Γέροντα ἦταν οἱ λόγοι τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «πρᾶξις γὰρ ἐπίβασις θεωρίας»10.
-453-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου