Ὅλη αὐτή τήν πορεία τῶν μοναχῶν/μοναζουσῶν πού ξεκινάει ἀπό τήν περισυλλογή καί τήν προσευχή καί μπορεῖ νά καταλήξει στήν ἱεραποστολική διακονία, ὁ ἅγιος Ἀμφιλόχιος τήν περιέγραφε μέ τόν ἀκόλουθο παραστατικό τρόπο. «Πρῶτον πρέπει νά πυρακτώνονται οἱ ψυχές (ἐνν. τῶν μοναχῶν/μοναζουσῶν) εἰς τό καμίνι τῆς κοινοβιακῆς ζωῆς καί ἔπειτα νά προχωροῦν εἰς τόν ἀναχωρητισμόν καί τότε πάλιν κατ’ ἐντολήν τοῦ Πνευματικοῦ […] Καί ὅταν εἰς τό στάδιον αὐτό ἀγωνισθῆ καί καθαρισθῆ ἡ ψυχή, τότε γίνεται, χωρίς αὐτή νά τό καταλάβη, φῶς ὄχι μόνον εἰς τούς γύρω της, ἀλλά καί εἰς τούς μακράν εὑρισκομένους. Τότε ἡ ψυχή θά αἰσθανθῆ τήν φλόγα τῆς Ἱεραποστολῆς, ὅταν πρῶτα γευθῆ καί ξεχειλίση ἀπό τά νάματα τῆς θεϊκῆς ἀγάπης. Κατά τήν ταπεινήν μου γνώμην, οὐδέποτε ἐχωρίσθη ὁ γνήσιος ὀρθόδοξος μοναχισμός ἀπό τήν ἱεραποστολήν. Τό μαρτυρεῖ ἡ Ἐκκλησιαστική Ἱστορία»52. Ἕνα ἐπιπλέον στοιχεῖο τοῦ θεολογικοῦ του λόγου, τό ὁποῖο θεμελιώνεται στήν ἀρχέγονη χριστιανική παράδοση, εἶναι ἡ ἀνάδειξη τῆς σπουδαιότητας τῶν γυναικῶν53 καί εἰδικά τῶν μοναζουσῶν στήν Ὀρθόδοξη ἱεραποστολή. Ὁ Γέροντας διαρκῶς τόνιζε ὅτι ἀπαιτεῖται νά «ἔχωμεν μοναχισμό μέ ἱεραποστολή ὄχι μόνον ἀνδρῶν ἀλλά καί γυναικῶν». Στό σημεῖο αὐτό εἶναι ἀπαραίτητο νά σημειωθεῖ παρενθετικά ὅτι ὁ ἅγιος Ἀμφιλόχιος ἀνέδειξε τόν ρόλο τῶν γυναικῶν στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας σέ μιά ἐποχή πού κάτι τέτοιο δέν ἦταν αὐτονόητο. Ἰδιαίτερα, μάλιστα, παρομοίαζε τίς μοναχές μέ τίς μυροφόρες. Μέ ἁγιογραφική ὀξυδέρκεια παρατηροῦσε, ὅτι ὁ Κύριος φανέρωσε τήν Ἀνάστασή Του πρῶτα στίς Μυροφόρες54, ἐνῶ σέ ἄλλο σημεῖο σημείωνε, ἀναφερόμενος σέ μοναχές: «Ὁ Χριστός πολύ ἀνύψωσε τήν γυναίκα, γι’ αὐτό σεῖς περισσότερο πρέπει θερμά νά τόν ἀγαπᾶτε»55. Κλείνοντας αὐτή τήν σύντομη παρένθεση, ὀφείλουμε νά προσθέσουμε ὅτι ὁ Ὅσιος Γέροντας θεωροῦσε τή φιλοξενία τῶν νεοφώτιστων στά μοναστήρια ὡς μιά σπουδαία μορφή διακονίας καί τή συνέδεε μέ τό ἱεραποστολικό ἔργο τῶν μοναχῶν/μοναζουσῶν. Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, προέτρεπε τίς μοναχές τῆς Ἱ. Μ. Εὐαγγελισμοῦ Πάτμου νά φιλοξενοῦν νέες ἀπό τήν Οὐγκάντα. Στά μοναστήρια ὑπάρχει ἡ δυνατότητα οἱ προσκυνητές –εἰδικά ἀπό μή Ὀρθόδοξες χῶρες– νά γνωρίσουν τά βασικά στοιχεῖα τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσης καί στή συνέχεια νά τά μεταλαμπαδεύσουν στόν τόπο τους. Ἑπομένως, τό ὅραμα τῆς μοναχοιεραποστολικῆς ἰδεολογίας καί ὁ σχεδιασμός γιά τήν πραγματοποίησή του εἶχαν μιά δυναμική πού δέν περιορίζονταν στόν ἑλλαδικό χῶρο. Λίγο καιρό πρίν τήν κοίμησή του, ὁ Ὅσιος Γέροντας διορατικά ἀναφέρθηκε στή δημιουργία μοναστηριῶν στήν Ἀφρική καί ἀνέδειξε τή μαρτυρία τῶν γηγενῶν μοναχῶν/μοναζουσῶν στή χώρα τους.Μέ ἀφορμή τή φιλοξενία δύο κοριτσιῶν ἀπό τήν Οὐγκάντα, ἀνέφερε στίς μοναχές τῆς Πάτμου: «Δέν ξέρετε ἀκόμη μήπως κανένα ἀπ’ αὐτά τά παιδιά γίνη ἀφορμή γιά ὀρθόδοξο γυναικεῖο μοναστήρι στόν τόπο τους. Μπορεῖ γιά τό πτωχό μας κοινόβιο νά εἶναι κόπος ἡ διαμονή τους, ἐπειδή δέν ἔχουμε ἀκόμη ἀρκετά κελιά. Μά ἔτσι ἡ θυσία αὐτή ἀπό τό ὑστέρημα θά εἶναι δεκτή στόν Θεό καί εὐλογημένη. Ἐγώ περιμένω πολλά ἀπ’ αὐτά τά παιδιά κι ἔτσι ὅπως εἶναι ἁγνά καί καλά. Ἐσεῖς θά ζῆτε καί θά ἀκούετε γι’ αὐτά»56. Στίς μέρες μας ὑπάρχουν πολλά Ὀρθόδοξα μοναστήρια σέ διάφορα μέρη τῆς ἀφρικανικῆς γῆς. Τά μοναστήρια αὐτά ἔχουν ἐπανδρωθεῖ μέ γηγενεῖς μοναχούς καί μοναχές, οἱ ὁποῖοι γνώρισαν τήν Ὀρθόδοξη παράδοση στά μοναστήρια τῆς Ἑλλάδας.
v) Τά μοναστήρια τῆς Πάτμου, ἡ Πατμιάδα Ἐκκλησιαστική Σχολή καί τό μήνυμα τῆς οἰκουμενικότητας τοῦ Χριστιανισμοῦ
Τό σχέδιο τοῦ Ὁσίου Ἀμφιλοχίου γιά τήν ἱεραποστολική δράση τῶν μοναχῶν/μοναζουσῶν εἶχε ὡς ἀφετηρία τά μοναστήρια τῆς Πάτμου καί τήν Πατμιάδα Ἐκκλησιαστική Σχολή, τήν ὁποία ἀποκαλοῦσε «ὡς σχολεῖον ἀγάπης καί καταρτισμοῦ στελεχῶν διά τήν ἱεραποστολήν»57. Γι’ αὐτό, λοιπόν, τόνιζε ὅτι οἱ ἱεραπόστολοι ἀπαιτεῖται νά καλλιεργήσουν τά πνευματικά χαρίσματα καί ταυτόχρονα νά σπουδάσουν τήν ἐπιστήμη τῆς θεολογίας, ἀλλά καί νά ἔχουν εὐρύτερη ἐπιστημονική κατάρτιση. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, συνέδεε τή χαρισματική μέ τήν ἐπιστημονική θεολογία58. Προσδοκία του ἦταν τό νησί νά καταστεῖ «ὁ μεγαλύτερος σταθμός τῆς ὀρθοδόξου ἱεραποστολῆς» ἤ, ὅπως ἔγραφε σέ ἄλλο σημεῖο, «πνευματικόν ἀεροδρόμιον»59, ἀπό ὅπου θά ξεκινάει ἡ ἱεραποστολική διακονία τῶν μοναχῶν/μοναζουσῶν στά ἔθνη. Ἡ προσδοκία του αὐτή ἀπαντᾶ σέ διάφορες ἐπιστολές. Συχνά δίδεται μέσα ἀπό τήν ἀλληγορική ἑρμηνεία ποικίλων εὐαγγελικῶν χωρίων, τά ὁποῖα ὁ Ὅσιος Γέροντας ἑρμηνεύει μέ ἀπόλυτα συγχρονικό τρόπο. Γιά παράδειγμα, σέ μιά ἐπιστολή του, στήν ὁποία ὑποστήριζε ὅτι ὁ Κύριος ἔχει πλέον εὐλογήσει τήν ἱεραποστολική ἀφύπνιση, γράφει χαρακτηριστικά: «Πιστεύω ὅτι ὁ Κύριος θά ἐμφανισθῆ καί τώρα περιπατῶν ἐπί τῆς θαλάσσης καί θά διατάξη τούς ἀνέμους καί τήν ἀγριεμένην θάλασσαν νά ἡσυχάσουν καί θά ἠμπορέση ἡ μικρά βαρκούλα τοῦ Ζεβεδαίου νά φύγη ἀπό τά ὄμορφα περιγιάλια τοῦ Κουβαριοῦ καί μέ τόν Χριστόν μαζί σας νά ταξιδεύσητε σέ μιά θάλασσα ἥσυχη, πού μόνο ἡ αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θά ρυτιδώνη τήν κατάλευκη θάλασσα τοῦ Αἰγαίου καί κάθε θάλασσα, πού θά κυματίζη ἡ ἑπτάστερος σημαία τῆς ἱεραποστολῆς μας»60.
-470-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου