Η ΟΣΙΑ ΜΕΛΩ ΣΤΗ ΒΟΥΡΡΙΝΑ ΤΗΣ ΚΩ ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ / 20 ο
Μέ τή θεολογική θεμελίωση προλαμβάνει κάποιες πιθανές ἀντιδράσεις τοῦ τύπου «γιατί νά τιμοῦμε μία ὑπηρέτρια;». Αὐτή ἡ θεμελίωση δέ θά ἦταν ἀναγκαία στήν περίπτωση πού ἡ Μελώ δέν ἦταν ταπεινῆς καταγωγῆς. Μία ἄλλη ἔνδειξη γιά τήν πτωχεία της καί τήν ταπεινή καταγωγή της θά μποροῦσε νά εἶναι ἡ ἑξῆς: ὅπως ἀναφέραμε ἤδη μοίρασε τά ὑπάρχοντά της στούς πτωχούς. Ἐξετάζοντας τά στιχηρά διαπιστώνουμε ὅτι
1) ἡ ἀκριβής φράση εἶναι «δωρεάς νέμουσα». Δέν γίνεται καμία ἀναφορά σέ πλοῦτο ὅπως σέ ἄλλες περιπτώσεις (π.χ. 15 Ἰανουαρίου κοντάκιον ἁγ. Ἰωάννου Καλυβίτου «τόν πλοῦτον ἐγκατέλιπες» πρβλ. 26 Ἰανουαρίου κοντάκιον ὁσ. Ξένης) ἁγίων πλουσίων, οἱ ὁποῖοι μέ τήν ἀφιέρωσή τους μοίρασαν τά πλούτη τους στούς πτωχούς.
2) ὁ Μητροπολίτης Μητροφάνης χρησιμοποιεῖ τή φράση «δωρεάς νέμουσα» γιά νά δείξει ὅτι προσέφερε μέ ἀγάπη «τοῖς πιστοῖς χρήζουσι». Αὐτές οἱ δωρεές μπορεῖ νά ἦταν μικρές σέ ὑλική ἀξία, ὅπως τό ἐπαινεθέν ἀπό τόν Χριστό δίλεπτο τῆς χήρας ἦταν, ὅμως πολύτιμες σέ αὐτούς πού εἶχαν ἀνάγκη.
3) ἡ φράση «ἁπάντων βαρυνόντων γεηρῶν» θά μποροῦσε νά ἐννοεῖ ὅτι ἔδιωξε ὅλα ὅσα τήν βάραιναν. Αὐτή ἡ φράση θά μποροῦσε νά δείχνει ὅτι ἀπάλλαξε τόν ἑαυτό της ἀπό τά βάρη μιᾶς μεγάλης περιουσίας, κατά τό «δυσκόλως οἱ τά χρήματα ἔχοντες εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελεύσονται» (Μρκ. 10:23 καί Λκ. 18:24), ἀλλά θά μποροῦσε νά σημαίνει ὅτι τίποτε, μικρῆς ἢ μεγάλης ἀξίας δέν βάρυνε τό πέταγμά της πρός τόν οὐρανό. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἑστιάζει στήν ἔκταση τοῦ πλούτου ἀλλά στή σχέση πού ἔχουμε ἀναπτύξει μέ τά ὑλικά ἀγαθά. Πῶς πρέπει ἄραγε νά ἑρμηνεύσουμε τή φράση τοῦ Μητροφάνους «παρ’ ἡμῖν τοῖς ἐν τῇ Κῷ»; Δηλώνεται μέ αὐτή ἡ καταγωγή του; Μᾶλλον δέν εἴμαστε σέ θέση νά κάνουμε καμία ἐκτίμηση εἴτε γιά τή καταγωγή τοῦ Μητροφάνους εἴτε γιά τή καταγωγή τῆς Ὁσίας. Εἶναι πιθανό νά ἦταν καί αὐτός Κῶος, ἀλλά ἡ φράση αὐτή θά μποροῦσε νά εἶναι ἕνα λογοτεχνικό σχῆμα, γιά νά δηλωθεῖ ἡ σχέση του, ἀλλά καί τῶν παρισταμένων προσκυνητῶν/συνεορταστῶν μεταξύ τους καί μέ τήν Ὁσία. Μπορεῖ ὁ Μητροφάνης νά προσπάθησε μέ αὐτή τή φράση νά στείλει πρός τούς κατοίκους τῆς Κῶ τό μήνυμα ὅτι δέν εἶναι μόνοι, ἀλλά παρά τίς δυσκολίες καί τίς ἀπαγορεύσεις τῶν Ἱπποτῶν, ὁ ἴδιος ὡς ἐπίσκοπος ἦταν ἕνας ἀπό αὐτούς καί φρόντιζε τίς ἀνάγκες τους. Φαίνεται ὅτι, ἤδη ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Μητροφάνους, τέλος τοῦ 15ου αἰῶνα, τό ἐκκλησάκι τῆς Ὁσίας εἶχε γίνει προσκυνηματικό κέντρο γιά τούς κατοίκους τῆς περιοχῆς, λόγῳ τῆς ἀγάπης πρός τήν Ὁσία, ἀλλά καί τῶν πολλῶν ἰάσεων πού ἐπιτελοῦνταν ἐκεῖ. Στήν εὐρύτερη περιοχή δέν ὑπῆρξε ποτέ κάποιος οἰκισμός ἢ κάποια πόλη. Ἀντιθέτως, ἦταν τόπος ἔρημος καί γιά νά πάει ὁ πιστός νά προσκυνήσει ἔπρεπε νά τό ἐπιθυμεῖ. Γιά νά φθάσει κάποιος ἀπό τήν πόλη τῆς Κῶ στόν ναό ἀπαιτεῖται ὁδοιπορία τουλάχιστον τριῶν ὡρῶν. Μία ἐπίσκεψη στήν περιοχή δέσμευε ὁλόκληρη τήν ἡμέρα τοῦ προσκυνητή. Ἀπό τίς νύξεις τῶν στιχηρῶν τοῦ Μητροπολίτου Μητροφάνους, ὅπως καί ἀπό τήν οἰκοδόμηση τοῦ ναοῦ, πληροφορούμαστε τήν ἀγάπη πού ὁ λαός ἔτρεφε πρός τήν «Ἁγιά Μελού». Ἡ ἀγάπη αὐτή διασώζεται καί ἀναζωπυρώνεται κατά τή σύγχρονη ἐποχή.
-107-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου