Ο ΑΓΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ.

 
Μιά ἄλλη διάσταση τῆς μαρτυρίας του συνδέεται μέ τό φιλανθρωπικό ἔργο. Ἄς μή λησμονοῦμε ὅτι, σύμφωνα μέ τόν θεολόγο Ἠλία Βουλγαράκη, «τό ἔσχατο κριτήριο τῆς σχέσης τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό δέν εἶναι ἄλλο παρά ἡ ἀγάπη γιά τόν συνάνθρωπο»70. Ἔτσι καί ὁ ἅγιος Ἀμφιλόχιος, ἐμπνεόμενος ἀπό τό βίωμα αὐτό, ὀργάνωσε στά Δωδεκάνησα ἕνα σπουδαῖο δίκτυο ἀλληλεγγύης. Ἡ προσφορά αὐτή πήγαζε καί μαρτυροῦσε τήν ἀγάπη πού βίωνε μέ τόν Τριαδικό Θεό καί σέ καμία περίπτωση δέν ἀποσκοποῦσε στήν ἐξαγορά τῆς πίστης τῶν ἐξαθλιωμένων. Ὅσοι καί ὅσες συμμετεῖχαν σ’ αὐτό τό δίκτυο ἀλληλεγγύης ὀνομάζονταν ἀπό τόν γέροντα «Χριστοφόροι», διότι μέσῳ τῆς διακονίας (προσ­)έφεραν τόν ἴδιο τόν Χριστό στούς ἀνθρώπους πού εἶχαν ἀνάγκη71. Βέβαια, ὁ Ὅσιος Ἀμφιλόχιος μαρτύρησε τήν ἀγάπη πού βίωνε μέ τόν Τριαδικό Θεό, ὄχι μόνο στούς ἀνθρώπους, ἀλλά τήν ἐξέφραζε καί στό φυσικό περιβάλλον, στά ἔμψυχα καί ἄψυχα δημιουργήματά Του. Ὁ ἅγιος Γέροντας πρωτοποριακά γιά τά δεδομένα τῆς ἐποχῆς ἔστρεψε τό ἐνδιαφέρον τῶν συνανθρώπων του πρός τήν προστασία τοῦ περιβάλλοντος. Ὁ ἴδιος ἀγκάλιασε τή φύση καί «ἐπένδυσε» ὁλοκληρωτικά στό περιβάλλον. Μέ γνώμονα τήν Ὀρθόδοξη θεολογική παράδοση, θεωροῦσε ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὡς συνεργός τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἔχει ὡς ἀποστολή νά ἐργάζεται στόν κόσμο καί νά προστατεύει ὁλάκερη τή φύση72. Ἔτσι, εἶχε ἕνα πρωτότυπο οἰκοτροφεῖο καί γύρω μαζεύονταν πολλά πουλιά πού εἶχε σχεδόν ἐξημερωμένα. Μέ καινοτόμο τρόπο, ἐπίσης, ζητοῦσε ἀπό τά πνευματικά του παιδιά ἀντί ἐπιτιμίου καί σέ ἔνδειξη μετάνοιας νά φυτεύουν δέντρα. Μάλιστα, συνήθιζε νά λέει: «Ὅποιος φυτεύει δέντρον φυτεύει ἐλπίδα, φυτεύει εἰρήνη, φυτεύει ἀγάπη καί ἔχει τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ»73. Ἔτσι, φρόντισε στήν ἔρημο ἀπό δέντρα Πάτμο νά φυτέψει ἐλιές καί πεῦκα. Οἱ κάτοικοι ἀγνοοῦσαν τήν ὀνομασία τῶν πεύκων καί τά ἀποκαλοῦσαν «ἀμφιλοχιακά», διότι πρώτη φορά τά ἔφερε στό νησί ὁ π. Ἀμφιλόχιος74. 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ 

Ὁ ἅγιος Γέροντας τῆς Πάτμου Ἀμφιλόχιος ἀποδέχτηκε τά χαρίσματα πού τοῦ δώρισε τό Ἅγιο Πνεῦμα καί μέ τήν ἄσκησή του τά καλλιέργησε πρός δόξαν Θεοῦ, προσφέροντας ἁπλόχερα παρηγοριά στούς ἀνθρώπους καί φανερώνοντας τήν ὁδό καί τόν τρόπο γιά τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία. Οἱ ἔντονοι πνευματικοί ἀγῶνες του τόν ἀνέδειξαν σέ σύγχρονο οἰκουμενικό ἐργάτη καί ἐκφραστή τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ∙ σέ ἕνα νέο στολίδι πού κοσμεῖ τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. «Διά τῶν ἀρετῶν του κατέκτησε ἀμέριστον τήν ἐκτίμησιν καί τόν σεβασμόν τῆς πανορθοδόξου καί τῆς παγχριστιανικῆς συνειδήσεως καί ἀπέβη μιά πεφωτισμένη προσωπικότης»75. Ἀνάμεσα στίς πολλές ἀρετές του ἀνήκουν ἡ ἁπλότητα, ἡ ἄκρα ταπείνωση, ἡ ἀμνησικακία, ἡ ἀνιδιοτέλεια, τό ἐκκλησιαστικό ἦθος, ἡ αὐτοθυσιαστική διακονία καί ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή. Ὅλες οἱ ἀρετές του πηγάζουν ἀπό τήν ἀνιδιοτελή καί εἰλικρινή ἀγάπη του πρός τόν Θεό, τόν ἄνθρωπο καί ὁλάκερη τήν κτίση76 Ἡ διακονία του ἀποτελεῖ πρότυπο ἱεραποστολικῆς ἐργασίας, ἐνῶ ὁ ἴδιος συνέβαλε μέ τόν δικό του τρόπο στήν προετοιμασία γιά τήν ἐπανέναρξη τῆς Ὀρθόδοξης μαρτυρίας στά ἔθνη. Στόν λόγο καί τό ἔργο τοῦ ἁγίου Ἀμφιλοχίου, ἡ ἐν Χριστῷ μαρτυρία ξεκινάει ἀπό τόν ἐπανευαγγελισμό τῶν παραδοσιακά Ὀρθοδόξων καί ταυτόχρονα ἐπεκτείνεται σέ ὅλη τήν οἰκουμένη. Ἡ βαθειά πεποίθησή του ἦταν ὅτι οἱ χῶρες «λευκαί εἰσιν πρὸς θερισμόν» (Ἰω. 4, 35) καί ἀπαιτοῦνται περισσότεροι ἐργάτες γιά τήν ἀποστολή αὐτή. Ἔτσι, ἐνθάρρυνε νέους καί νέες νά δραστηριοποιηθοῦν στόν ἱεραποστολικό χῶρο καί νά ἀναδειχθοῦν σέ ἐργάτες/ἐργάτριες τοῦ Εὐαγγελίου. Σ’ αὐτή τήν προσπάθεια ἦταν πάντα δίπλα τους μέσῳ τῆς προσευχῆς, τῆς ἐπικοινωνίας καί τῆς καθοδήγησης στά πρῶτα τους βήματα γιά τήν ἐν Χριστῷ μαρτυρία στήν κτίση.

-475-