Ιερώνυμος και Ιωάννης Μητρόπουλος.
Όπως προείπαμε, ο Νείλος είχε μιλήσει στους δικούς του για τον π.Ιερώνυμο και εκείνοι, άνθρωποι ευσεβείς, αμέσως εκφράζουν την ευαρέσκειά τους προς το πρόσωπό του δια των επιστολών του Νείλου. Ο Ιωάννης, ο πατέρας του μαέστρου, ήταν ένας ιδιαίτερα ευλαβής και πιστός άνθρωπος, στοιχεία που χαρακτηρίζουν και τον γιο του. Για την τιμιότητά του και τον ευλαβή χαρακτήρα του, αλλά και χάρη στην αγάπη που τρέφει προς τη Σιμωνόπετρα αναλαμβάνει εκπρόσωπος της Μονής και υπεύθυνος για την πρακτική λειτουργία του μετοχίου. 292
Η διακονία του αυτή ξεκινά από την αρχή της λειτουργίας της Αναλήψεως ως μετοχίου της Μονής και ο Ιωάννης υπομένει όλον τον φόρτο της προσπάθειας για την εύρυθμη λειτουργία του «Κατά τα άλλα εγώ επαγρυπνώ και δεν γίνεται τίποτε χωρίς να συνεννοηθώμεν», 293 γεγονός που πολλές φορές τον κάνει να παραπονείται στο Νείλο «Με έβαλες σε ένα σωρό μπελάδες δια τας υποθέσεις ταύτας. Όλοι σε με έρχονται να κάμουν τα παράπονά τους έχω και τη δουλειά μου αλλά τι να κάμω».294
Οι δύο άνδρες γνωρίζονται όταν ο π.Ιερώνυμος κατεβαίνει στην Αθήνα για να βοηθήσει στην λειτουργία του μετοχίου. Το 1910 έμεινε για ένα εξάμηνο περίπου καθώς και για μεγάλο διάστημα πάλι το 1911. 295 Εκεί έλαμψαν τα χαρίσματα του Σιμωνοπετρίτη μοναχού και τόσο πολύ εκτίμησε και αγάπησε ο Ιωάννης τον Ιερώνυμο που όταν έμαθε για την ανάκλησή του στην Μονή γράφει στον Ηγούμενο Ιωαννίκιο: «Είναι ο μόνος που μπορεί να σταθεί ως βοηθός του π. Ιωάννου [του εφημερίου του μετοχίου]. Αν φύγει θα χαλάσει η καλή τάξη και η ειρήνη που υφίσταται τώρα!»296 και αφού βλέπει ότι δεν αναβάλλεται η επιστροφή του στη Μονή «Μετά πόνου και λύπης. Βλέπω την απόφαση αυτή και εσείς θα δείτε την ανάγκη της ενταύθα διαμονής του». 297
Ο π.Ιερώνυμος έμεινε στην Ανάλήψη από τον Ιούλιο 1911 ως τον Ιανουάριο του 1912, διάστημα στο οποίο «προσφέρθηκε και κατέθεσε τη χάρι του Θεού ως μαρτυρία στον διψασμένο κόσμο της Αθήνας που τόσο αγάπησε κα για τον οποίο κάποτε γράφει: ‘Σας βεβαιώ ότι κατά το ολίγον διάστημα όπου εκάθησα εις τας Αθήνας, όσους ανθρώπους συνανεστράφην δεν μπόρεσα παρά να τους αγαπήσω δια την καλήν γνώμην των. Διότι δεν ευρήκα εις κανέναν λόγον ή αιτία να μην τον αγαπήσω. Όλοι καλοί, όλοι αξιαγάπητοι. Τούτο είδον και τούτο ομολογώ’».300 Φυσικά, συμπεριλαμβάνονται όλα τα μέλη της οικογένειας του μαέστρου και φυσικά ο ίδιος, μιάς και ήταν οι μόνοι συγγενείς αδελφού μοναχού και μάλιστα με υπεύθυνη θέση σε ό,τι αφορά τη ζωή του μετοχίου. Έκτοτε αλληλογραφούν και η σχέση τους χαρακτηρίζεται από αμοιβαία εκτίμηση και συμπάθεια. «Τους ασπασμούς μου στον π. Ιερώνυμο και αναμένω επιστολήν του». 301 Και ο Ιωάννης όπως και ο αδελφός του Νείλος θεωρεί τον Ιερώνυμο τον μόνο κατάλληλο για την Ανάληψη και μάλιστα αποδεικνύεται και αυτός προφητικός, αφού σε επιστολή του το 1913 γράφει στον Ηγούμενο: «Εγώ πολλάκις σας εξέφρασα την ιδέαν μου και την οποίαν ξαναλέγω ότι μόνος ο πατήρ Ιερώνυμος είναι ο άνθρωπος του κτήματος αυτού λαμβάνων την προαγωγήν του ιερέως και πνευματικού παραιτουμένων υμών της αυτού υπηρεσίας ως προτιμότερος ενταύθα». 302 Είναι εντυπωσιακή η ακρίβεια με την οποία μιλά ο Ιωάννης και μάλιστα το πώς οι εξελίξεις θα επιβεβαιώσουν την γνώμη του! Εύκολα συμπεραίνει κανείς, όχι μόνο το πόσο ενδιαφέρεται για την Ανάληψη, αλλά και πόσο καλά γνωρίζει τον π.Ιερώνυμο! Ο ίδιος παραμένει πιστός φρουρός της Αναλήψεως: «Όταν εγώ πρέπει να αποφασίσω νομίζω ότι παίρνω την καλύτερη απόφαση διότι εξαντλώ όλη μου την ενέργεια για να βρώ το συμφερότερο για τη Μονή την οποία αγαπώ όπως και για το δικό μου συμφέρον ίσως και περισσότερο τούτου». 303
Περνώντας τα χρόνια ο Ιερώνυμος εκλέγεται μέλος της Γεροντικής Συνάξεως της Μονής304 και κατεβαίνει στην Αθήνα για διάφορες υποθέσεις όπου συναντά τον Ιωάννη και την οικογένειά του. Σημειωτέον δε, ότι η στενή σχέση της οικογένειας με τον Ιερώνυμο συνεχίζεται και μετά τον θάνατο του Νείλου το 1911. Ο Ιωάννης παραμένει ενεργός στο ρόλο του διαχειριστή των ζητημάτων του μετοχίου, ώσπου τον Σεπτέμβριο του 1917 μεταβαίνει εκεί ως οικονόμος ο π.Ματθαίος Καρπαθάκης. 305
Η δυναμική παρουσία του Ματθαίου δημιουργεί ασάφεια ως προς τον ρόλο του Ιωάννη, με αποτέλεσμα ο ίδιος σιγά-σιγά να αποσύρεται αφήνοντας το προβάδισμα στον π.Ματθαίο, γεγονός που φαίνεται και στην αραίωση των επιστολών του προς την Μονή, οι οποίες πάντοτε αφορούσαν το μετόχι. Όταν το 1920 ο Ιερώνυμος γίνεται Ηγούμενος ο Ιωάννης του αποστέλλει συγχαρητήριο τηλεγράφημα. 306 Ο θάνατος του αδελφού του Χρήστου, Ιεροθέου ιερομονάχου Λογγοβαρδίτη, το 1921 και κυρίως της κόρης του Ελένης το 1922, λυγίζουν τον Ιωάννη. Καταφυγή του και πάλι ο π.Ιερώνυμος στον οποίο θα γράψει τελευταία φορά το 1923, ωστόσο θα αφήσουμε την τελευταία αυτή επιστολή να την εξετάσουμε αργότερα….
Γέροντας Ιερώνυμος και Αγγελική Αναγνωστοπούλου-Μητροπούλου.
Μέσα στις επιστολές του Ιωάννη για ζητήματα της Αναλήψεως διαπιστώνουμε ότι και η σύζυγός του ήταν παρούσα σε διάφορες αναφορές του και επομένως ήταν γνωστή τόσο στον Ηγούμενο Ιωαννίκιο, από τότε που εκείνος είχε κατέβει στην Αθήνα, όσο και στον Γέροντα Ιερώνυμο. Σε ό,τι αφορά στον πρώτο σώζονται μόνο σποραδικές αναφορές στην Αγγελική όπως επί παραδείγματι στις 22.9.1912 «Από την σύζυγόν μου, παιδιά, μητέρα μου, έχετε τους προσκυνησμούς αυτών και εμού», 307 αλλά βλέπουμε να αναλαμβάνει και ενεργό δράση για την επίλυση λεπτών ζητημάτων που ανέκυπταν στο μετόχι: «Έστειλα την σύζυγό μου και μίλησε με τον παπά και τις γυναίκες ότι πρέπει να φύγουν, δεν ξέρω τι απόφαση θα λάβουν». 308 Διαπιστώνει κανείς ότι το μετόχι της Αναλήψεως είχε την στοργή και την φροντίδα όχι μόνο του Ιωάννη Μητρόπουλου και δη, λόγω μόνο ξερού καθήκοντος, αλλά όλης της οικογένειας. Ωστόσο, η Αγγελική ήταν περισσότερο οικεία με τον Γέροντα Ιερώνυμο, όπως άλλωστε και όλη η οικογένεια. Στο Αρχείο σώζεται μόνο μια αναφορά για το πρόσωπό της, ωστόσο, αρκεί για να μας αποκαλύψει την μεταξύ τους σχέση για 2 λόγους: ο πρώτος είναι ότι είναι γραμμένη από τον ίδιο τον Ιερώνυμο και ο δεύτερος ότι δεν χρησιμοποιείται καν το επίθετό της παρά μόνο το μικρό της όνομα. Για να προλάβουμε τυχόν αντιρρήσεις περί επιστημονικής αξίας του τεκμηρίου και των συμπερασμάτων, σπεύδουμε να διευκρινίσουμε ότι δεν υπάρχει άλλο πρόσωπο με αυτό το όνομα σε ολόκληρο το αρχειακό υλικό που αφορά την Ανάληψη. Επιπρόσθετα, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι το σωζόμενο αρχειακό υλικό στην Σιμωνόπετρα αφορά ως επί το πλείστον πρακτικά και οικονομικά ζητήματα της Μονής ή των μετοχίων και όχι προσωπική αλληλογραφία. Οποιαδήποτε πληροφορία που αφορά πρόσωπα, έχει δευτερεύουσα παρουσία στις επιστολές. Γι’ αυτό το λόγο έχει πολύτιμη σημασία η λεπτομέρεια που αναφέρουμε για την καταχώρηση εκ μέρους του Ηγουμένου πλέον Ιερωνύμου μόνο με το μικρό όνομα. Το 1924 ο Γέροντας είναι πάλι στην Αθήνα και οι άνθρωποι δίνουν χρήματα για την αποπεράτωση του νέου ναού. 309 Η Αγγελική πηγαίνει να επισκεφθεί το Γέροντα σε μια πολύ ιδιαίτερη χρονική περίοδο για κείνη. Έχει χάσει την κόρη της Ελένη, τον σύζυγό της Ιωάννη και, μετά από 4 χρόνια απουσίας στο εξωτερικό, ξαναζεί στο σπίτι με τον γιό της.310 Πηγαίνει να τον βρει την παραμονή της γιορτής της Ελενίτσας (20 Μαΐου). Στην συνάντηση δεν αποκλείεται να ήταν παρών και ο μαέστρος. Το μετόχι, άλλωστε, ήταν για κείνον τόπος αγαπητός και οικείος και τόπος όπου ως παιδί του άρεσε να πηγαίνει.311 Στο αρχείο έμεινε μόνο μια φράση φειδωλή και λακωνική που κρύβει μέσα της όλη την ιστορική συγκυρία και τον δεσμό μεταξύ των προσώπων. Η Αγγελική προσφέρει 100 δρχ. υπέρ του μετοχίου και στον κατάλογο των δωρητών ο ίδιος ο Γέροντας σημειώνει: «Η κυρία Αγγελική 100». 312 Κανένα άλλο όνομα δωρητού σε ολόκληρο τον κατάλογο δεν υπάρχει χωρίς το επίθετο, παρά μόνο το δικό της….
-43-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου