Οι έλληνες προσπαθούσαν να βγουν από αυτό το χάος για αυτό το λόγο διενήργησαν δημοψήφισμα από μόνοι τους και το αποτέλεσμα ήταν να συγκεντρώνει ο πρίγκιπας Αλφρέδος της Αγγλίας 230.016 ψήφους, ποσοστό 95,56%. Οι υπόλοιποι υποψήφιοι πήραν 10.229 ψήφους ποσοστό 4,24%, 93 ψήφους πήρε η αβασίλευτη δημοκρατία, 3 ψήφους ο ιταλός Ιωσήφ Γαριβάλδη, 1 ψήφος υπέρ ελβετού τραπεζίτη, ενώ 1 ψήφο πήρε ο έκπτωτος βασιλιάς Όθωνας. Ο πρίγκιπας Γεώργιος της Δανιμαρκίας, ο μετέπειτα βασιλιάς των Ελλήνων, πήρε 6 ψήφους. Οι Μεγάλες Δυνάμεις με τις συνθήκες που είχαν υπογράψει μεταξύ τους ήταν αδύνατο να επιτρέψουν να ηγηθεί του μικρού αυτού Βασιλείου της Ελλάδος (1.100.000 κάτοικοι) ο δούκας του Εδιμβούργου Αλφρέδος. Αντ᾽ αυτού ύστερα από πρωτοβουλία της Αγγλίας οι Μεγάλες Δυνάμεις δέχθηκαν τον πρίγκιπα Γουλιέλμο-Γεώργιο (κατόπιν Γεώργιο Α΄), δευτερότοκο γιο του μετέπειτα βασιλιά της Δανίας, Χριστιανού Θ΄, ως το νέο βασιλιά του Βασιλείου της Ελλάδος16 . Ο νέος οίκος του Γεωργίου Α΄ ήταν ο Βασιλικός Οίκος της Ελλάδας για τα επόμενα χρόνια. Ο καινούργιος βασιλιάς θα κρατούσε το δόγμα στο οποίο ανήκε αλλά οι διάδοχοι του θρόνου, θα έπρεπε να βαπτισθούν σύμφωνα με το Ορθόδοξο δόγμα. Τα νέα αυτά τα δέχθηκαν με ανακούφιση στην Αθήνα και η εθνοσυνέλευση έσπευσε αμέσως να τον ανακηρύξει αμέσως βασιλιά στις 18/30 Μαρτίου 1863. Το γεγονός αυτό συνεπαγόταν την παραχώρηση των Ιονίων νήσων στο ελληνικό κράτος. Οι πληρεξούσιοι των Ιονίων νήσων στη ΙΓ´ Ιόνιο Βουλή με το ψήφισμα 23/5 Οκτωβρίου 1863 κηρύσσουν ομόφωνα την ένωση με την Ελλάδα. Στις 18/30 Οκτωβρίου 1863 ο βασιλιάς Γεώργιος Α´ έρχεται στην Ελλάδα. Η ανάληψη των καθηκόντων του νέου βασιλιά συνοδεύτηκε με τη δημιουργία ενός νέου Συντάγματος το 1864, με το οποίο εισάγεται η βασιλευομένη δημοκρατία αντί της ως τότε συνταγματικής μοναρχίας, ενώ από κάθε πλευρά είναι διάχυτη η διάθεση για εκδημοκρατισμό αφού οι εξουσίες πηγάζουν από το έθνος17 . Η έλευση του βασιλιά Γεωργίου Α´ και η καθιέρωση του νέου Συντάγματος του 1864 δεν έκανε τα πράγματα καλύτερα, αφού ποικίλα προβλήματα εξωτερικά ή εσωτερικά διογκώνονταν καθώς η νοοτροπία του κόσμου αλλά και η διατήρηση κάθε κακής συνήθειας, όπως των πολιτικών πρακτικών του παρελθόντος, η κακοδιοίκηση και ο κομματισμός, συνέχιζαν να επικρατούν στη χώρα. Το κύριο χαρακτηριστικό των δύο πρώτων δεκαετιών της βασιλείας του Γεωργίου Α´ ήταν η πολιτική αστάθεια, αφού όπως βλέπουμε μόνο την πρώτη δεκαετία έγιναν 19 κυβερνητικές αλλαγές με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αποτελεσματική άσκηση της εξουσίας, ενώ η τοποθέτηση του προσωπικού ωφέλους των πολιτικών ήταν εμφανέστατη στις επιλογές τους. Η διαπλοκή ήταν στήν ημερήσια διάταξη, ενώ υπουργοί και βουλευτές ήταν επιρρεπείς στις παραταξιακές μετακινήσεις. Οι πολιτικοί αρχηγοί είχαν την τάση να πολιτεύονται με κύριο γνώμονα τη διατήρησή τους στην εξουσία. Οι κομματικοί μηχανισμοί λειτουργούσαν με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Τα ανάκτορα δέχονταν αυτές τις εναλλαγές με «ανακούφιση αφού εκτονωνόταν η κατάσταση στη χώρα»18 Το άδοξο τέλος που είχε η Κρητική Επανάσταση συνέβαλε πολύ έντονα στη συνέχεια της πολιτικής αστάθειας.
Οι εκλογές τις οποίες η κυβέρνηση του Θρ. Ζαΐμη διενήργησε δεν έλυσαν το πρόβλημα για την πολυπόθητη κυβερνητική σταθερότητα (16- 5-1869). Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση γεγονότα όπως οι ληστείες με αποκορύφωμα την απαγωγή στο Πικέρμι ομάδας ξένων επισήμων και την τραγική κατάληξή της με τη σφαγή των αιχμαλώτων αμαύρωσαν την εικόνα του τόπου στο εξωτερικό και ανάγκασαν την κυβέρνηση σε παραίτηση.
Η επόμενη κυβέρνηση του Αλεξ. Κουμουνδούρου ψήφισε νόμο «Περί καταδιώξεως της ληστείας», ενώ προσπάθησε να λύσει το ζήτημα της διανομής των εθνικών γαιών, καθώς και να λύσει το λεγόμενο Λαυρεωτικό, που απασχόλησε έντονα τη χώρα για δύο χρόνια (1871-1873).
Πρώτος μεταξύ των πολιτικών ανδρών που έπεσαν θύμα σε αυτό το ζήτημα ήταν ο Επαμ. Δεληγιώργης.
Διάδοχός του ο Δημ. Βούλγαρης, ο οποίος απέσπασε την ανοχή αρχικά της αντιπολίτευσης εναντίον του Επαμ. Δεληγιώργη.
Ο Δ. Βούλγαρης παραιτήθηκε δύο φορές (για να ανακληθεί και τις δύο φορές η παραίτησή του), προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων για τον τρόπο που κυβερνούσε το κράτος19 .
Οι εκλογές του 1874 δεν έδωσαν την απαραίτητη πλειοψηφία στον Δ. Βούλγαρη, παρόλες τις απόπειρες που έκαναν οι οπαδοί του για να νικήσουν σε περιφέρειες που οι αντίπαλοί τους είχαν προβάδισμα, όπως η Ζάκυνθος και το Μεσολόγγι, όπου έχασε ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο οποίος το 1874 υποστήριξε τους πολιτικούς αντιπάλους του, Επαμ. Δεληγιώργη χωρίς να ενδιαφέρεται αν είχαν το κυβερνητικό χρίσμα.
Ο Δ. Βούλγαρης θέλησε να βελτιώσει τη θέση του ακυρώνοντας το εκλογικό αποτέλεσμα σε συγκεκριμένες περιοχές. Αυτές ήταν η Αττική (6 έδρες), η Κορινθία (5 έδρες), της Σάμης (3 έδρες), η Ηλεία (1 έδρα) και η Ευρυτανία (1 έδρα). Για να καθαρίσει το τοπίο φρόντισε το διορισμό του Ανδρέα Κουντουριώτη, που ήταν βουλευτής Ύδρας, ως πρεσβευτή στο Παρίσι, ενώ στην Αττική δεν θέλησε να διενεργηθούν ξανά οι εκλογές. Παρόλα αυτά δεν μπόρεσε να πάρει την απαιτούμενη για αυτόν πλειοψηφία20. (Την εποχή εκείνη με το υφιστάμενο Σύνταγμα κανένα κόμμα δεν μπορούσε να πλειοψηφήσει από μόνο του. Έτσι όλοι οι τότε κυβερνητικοί σχηματισμοί ήταν κυβερνήσεις μειοψηφίας. Ο δε βασιλεύς, προκειμένου να αποφύγει κατάσταση ακυβερνησίας με αλλεπάλληλες εκλογές, αναγκαζόταν κάθε φορά να χρίζει κυβέρνηση το κόμμα εκείνο με τη σχετική πλειοψηφία.)
-15-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου