β. Στη συνέχεια, ο Άγιος Νεκτάριος υπογραμμίζει ότι όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο γίνονται με τη θέληση του Θεού και τίποτα δεν συμβαίνει χωρίς Αυτήν. Η δημιουργία, για να υπάρχει, υπόκειται στο θεϊκό θέλημα, από μόνη της αδυνατεί να υπάρξει. Ο Θεός, που διατηρεί τον κόσμο, τον διευθύνει και τίποτα δεν γίνεται χωρίς τη συγκατάθεση Του, χωρίς το θείο θέλημα64 . Επειδή λοιπόν, ο Θεός πάντα θέλει το αγαθό, ακόμα και όταν ο άνθρωπος χαρακτηρίζει τα γεγονότα ως κακά και δυσάρεστα, πάντα κρύβεται η θεία βουλή, που διευθύνει τα πάντα. Σε όλα κρύβεται αυτή η θεία βουλή, η οποία οδηγεί τα γεγονότα προς ένα σκόπιμο τέλος. Ωστόσο, ο πεπερασμένος νους του ανθρώπου αδυνατεί να διακρίνει αυτή τη βουλή και γι' αυτό πολλές φορές χαρακτηρίζει τις καταστάσεις ως κακές και δυσάρεστες65 . Γι' αυτό, ο άνθρωπος πρέπει να δέχεται όλα τα γεγονότα ως θέληση ή παραχώρηση του Θεού. Ο Άγιος Νεκτάριος αναφέρει τον απόστολο Παύλο: «ὃν ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται» (Εβρ. 12, 6), υπογραμμίζοντας ότι όσα συμβαίνουν στον άνθρωπο, ευχάριστα ή θλιβερά,είναι αγαθά, καθώς τείνουν στην τελείωσή μας. Συνεχίζει παραπέμποντας στην Α' Πέτρου 1, 7: «ευχαριστιέται ο Θεός να δοκιμάζει σαν χρυσό σε χωνευτήριο», προκειμένου να μας καταστήσει όμοιους με Αυτόν. Επίσης, επισημαίνει ότι η απόδοση όλων όσων συμβαίνουν, είτε ευάρεστα είτε δυσάρεστα, στη θέληση του Θεού απαιτείται και από τη θεία δικαιοσύνη, καθώς είναι αδύνατον ο δίκαιος Θεός να ανέχεται την αδικία στον άνθρωπο. Στο τέλος του πρώτου μέρους, επαναλαμβάνει ότι όλα όσα συμβαίνουν οφείλονται στο θέλημα του Θεού, αναφέροντας και πάλι τον Ματθαίο 10, 30: «ούτε μία τρίχα του κεφαλιού δεν πέφτει χωρίς τη συγκατάθεση του Θεού» και τον Παύλο: «ο Θεός είναι τα πάντα ἐν πᾶσιν» (Α' Κορ. 15, 28).
Το δεύτερο μέρος είναι επίσης χωρισμένο σε δύο υπομέρη, α και β.
Στο α, ο Άγιος Νεκτάριος αναλύει τις αιτίες για τις οποίες οι θλίψεις των ανθρώπων είναι συχνές και αλλεπάλληλες. Υπάρχουν δύο κύριες αιτίες: η προπατορική αμαρτία, η οποία έχει δημιουργήσει έναν μεσότοιχο έχθρας μεταξύ Θεού και ανθρώπου, αλλοτριώνοντας τον άνθρωπο από τον Θεό και η ηθική κατάσταση του καθενός, η οποία μας φέρνει κοντά ή μακριά από τον Θεό. Έτσι, εάν προσέχουμε τον ηθικό μας βίο, οι θλίψεις μας θα είναι λιγότερες και λιγότερο οδυνηρές. Στην πρώτη αιτία, αναφέρει τον απόστολο Παύλο: «δι᾿ ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον εἰσῆλθε καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καὶ οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐφ᾿ ᾧ πάντες ἥμαρτον» (Ρωμ. 5, 12) και από την προς Εφεσίους 2, 14: «η αμαρτία τέθηκε ως μεσότοιχος έχθρας μεταξύ Θεού και ανθρώπων». Η συνέπεια της αλλοτρίωσης του ανθρώπου από τον Θεό, μας λέει ο Άγιος Νεκτάριος, είναι η μη καθαρότητα του πνεύματος και η άμβλυνση των δυνάμεων της ψυχής, δηλαδή του γνωστικού, του βουλητικού και του συναισθητικού, οι οποίες έτσι εξυπηρετούν τον άνθρωπο με λάθος τρόπο και γίνονται πρόξενοι πολλών θλίψεων και πόνων66 . Για το προπατορικό αμάρτημα, ο Άγιος συνεχίζει τονίζοντας ότι ο Χριστός όχι μόνο συμφιλίωσε τον άνθρωπο με τον Θεό, αλλά και ενδυνάμωσε τις δυνάμεις της ψυχής του μέσω του θείου φωτισμού. Αυτή η ενδυνάμωση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η θέση κάθε Χριστιανού μπορεί να μεταβάλλεται ανάλογα με τον φωτισμό που λαμβάνει μέσω της πίστης του στον Χριστό, ο οποίος ενδυναμώνει τις ψυχικές δυνάμεις, καθιστώντας τις λιγότερες τις θλίψεις που βιώνει. Στο β) ο Άγιος Νεκτάριος εξηγεί την αναγκαιότητα της υπομονής στις θλίψεις. Υπογραμμίζει ότι αν δεν έχουμε υπομονή, δεν καταφέρνουμε να επιλύσουμε τα προβλήματά μας, αλλά αντίθετα, επιτείνουμε τα δεινά μας. Εκείνος που υπομένει τις θλίψεις του κόσμου θα λάβει μισθό στη μέλλουσα ζωή, αφού η υπομονή του αποτελεί μια ομολογία πίστης στη μέλλουσα ζωή και στον Χριστό, ο οποίος την επαγγέλλεται. Έτσι, η υπομονή καθίσταται όχι μόνο αρετή, αλλά και πηγή ελπίδας και ανταμοιβής για τον πιστό67 . Ο Άγιος Νεκτάριος αναφέρει ότι οι χριστιανοί πρέπει να έχουν στο νου τους το εφήμερο και το πρόσκαιρο της ζωής τους, παραπέμποντας στα λόγια του Χριστού από τον Ματθαίο 6, 28-30 σχετικά με τα κρίνα του αγρού, που ζουν μόνο για μία ημέρα. Ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο δεν πρέπει να βαρυγκωμούν για τις θλίψεις τους είναι ότι ο Χριστός, μέσω μυστικής ενέργειας, στέλνει στην καρδιά τους τη σταθερή πεποίθηση της απολυτρωτικής χάριτος, ενισχύοντας τους στον αγώνα των θλίψεων και βοηθώντας τους να υπομένουν τις πικρίες της ζωής. Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να απελπίζονται, καθώς η ελπίδα στον Χριστό είναι μία από τις βασικές τους οφειλές. Αναφέρεται στις Πράξεις 14, 22, όπου αναφέρεται ότι «αντί για λίγες θλίψεις θα κληρονομήσετε την ουράνια βασιλεία». Επίσης, επικαλείται τα λόγια του Παύλου: «Λογίζομαι γὰρ ὅτι οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ρωμ. 8, 18), καθώς και την υπόσχεση ότι «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε» (Α΄ Κορ. 2, 9), υπενθυμίζοντας ότι τα παθήματα του παρόντος είναι ελάχιστα σε σύγκριση με τη μέλλουσα δόξα. Η ομιλία ολοκληρώνεται με μια προτροπή προς τους πιστούς να έχουν υπομονή αν ελπίζουν στον Θεό, διαβεβαιώνοντάς τους ότι ο Χριστός, που θεράπευσε τον παράλυτο, θα βοηθήσει και εκείνους. Κλείνει με την αναφορά από τα Ευαγγέλια: «ὁ γάρ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. 10, 22, Μάρκ. 13, 13), υπογραμμίζοντας την αξία της υπομονής και της πίστης στη σωτηρία.
-30-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου