6.6 Περί της προς τον Θεό οφειλόμενης αγάπης και λατρείας Β'

 Η αγάπη απ’ τον Θεό είναι και όποιος αγαπάει, έχει γεννηθεί από τον Θεό και γνωρίζει τον Θεό. Επίσης, «ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι᾿ αὐτοῦ» (Α΄Ιω.4, 9), ώστε να φανεί το μέτρο της αγάπης αυτής και να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για την αγάπη του Θεού103 . Επίσης, « ἐν τούτῳ ἐστὶν ἡ ἀγάπη, οὐχ ὅτι ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τὸν Θεόν, ἀλλ᾿ ὅτι αὐτὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ ἀπέστειλε τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἱλασμὸν περὶ τῶν ἁμαρτιῶν» (Α΄Ιω.4, 10). Και επειδή ο Θεός αγαπά εμάς, θέλει και εμείς να τον αγαπάμε ώστε « ζωὴν ἔχωμεν καὶ περισσὸν ἔχωμεν», παραπέμποντας στον Ιωάννη 10, 10, αφού «ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων» (Ιω.1, 4). Θέλει να αγαπάμε αυτόν ώστε «ἐν αὐτῷ μένομεν», αφού «ὁ μένων ἐν αὐτῷ ἐν τη ζωὴ μένει και ἔχει ζωὴν αἰώνιον», παραπέμποντας στην Α΄Ιω.4, 12-13 και Α΄Ιω.4, 16, αντίστοιχα. Ζητάει λοιπόν ο Θεός την αγάπη μας, όχι για να δεχθεί κάτι από εμάς, αλλά αυτός σε μας να χαριστεί104. Πόσο αναγκαία οπότε είναι η αγάπη για τη ζωή, τη σωτηρία και την ευδαιμονία του ανθρώπου105 . 

γ. Η αγάπη, συνεχίζει ο Άγιος Νεκτάριος, υπάρχει εν δυνάμει μέσα στον άνθρωπο ως ιδιότητα.  Αυτό γιατί ο άνθρωπος, όπως η Παλαιά Διαθήκη μας λέει, φτιάχτηκε από τον Θεό κατ’ εικόνα και ομοίωσιν. Ο άνθρωπος δηλαδή είναι συγγενής προς τον Θεό και  αφού καθ’ ομοίωσιν είναι με τον Θεό, πως είναι δυνατόν να στερείται της αγάπης106 . Μπορεί ο άνθρωπος μετά το προπατορικό αμάρτημα να έχασε το καθ’ ομοίωσιν, η αγάπη του Θεού όμως έδωσε στον άνθρωπο τη δυνατότητα να μπορεί να σωθεί, δυνάμωσε την ψυχή του ώστε να μπορεί να φτάνει στο καθ’ ομοίωσιν αναπτύσσοντας το άριστο των ιδιωμάτων του Θεού που είναι η αγάπη107 . Oπότε ο άνθρωπος και εξαιτίας φυσικών λόγων δηλαδή υποκειμενικών και εξαιτίας αντικειμενικών λόγων, δηλαδή του νόμου, οφείλει να αγαπά τον Θεό με όλη την καρδιά του, τη δυναμή του και με όλη τη διανοιά του, μας λέει ο Άγιος Νεκτάριος και παραπέμπει στους Ματθαίο 22, 37, Μάρκο 12, 30 και Λουκά 10, 27. Επίσης ο Άγιος Νεκτάριος, χρησιμοποιώντας από τον Παύλο: «ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός» (Β΄Κορ.6, 16), μας λέει ότι η καρδιά του ανθρώπου φτιάχτηκε από τον πλάστη για να χρησιμεύει ως σκηνή Θεού, στην οποία θέλει να μείνει ο Κύριος και μονή σε αυτή να φτιάξει. Εδώ παραπέμπει και στον Ιωάννη 14, 23. Έτσι, ζητεί και ποθεί πάντα τον Θεό, τον μόνον που μπορεί να την κάνει πλήρης. Ζητάει τον Θεό, μέχρι να πληρώσει αυτή η τέλεια και άπειρη αγάπη (αφού «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν» ), που είναι το κέντρο όλων των πόθων αυτής108 . Επίσης, η καρδιά του ανθρώπου οφείλει να αγαπά τον Θεό, αφού πλάστηκε για να αγαπά το καλό, το αγαθό, το αληθινό109 . Να αγαπά τον Θεό, που μόνο αυτός αληθινά υπάρχει και που το κάλλος Του έλκει κάθε καρδιά. Επίσης, για την δικιά μας τελείωση και σωτηρία, οφείλουμε να αγαπάμε τον Θεό, αφού μόνο μέσω της αγάπης στον Θεό μπορούμε να γίνουμε τέλειοι110. Εδώ ο Άγιος Νεκτάριος χρησιμοποιεί από τον Ματθαίο: «τέλειοι γίνεσθαι, ὅτι ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστι» (Ματθ.5, 48). Από τον Παύλο: νουθετούμε και διδάσκουμε «πάντα ἄνθρωπον ἐν πάσῃ σοφίᾳ, ἵνα παραστήσωμεν πάντα ἄνθρωπον τέλειον ἐν Χριστῷ» (Κολ.1, 28). Και από τον Ιάκωβο «πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν φώτων;» (Ιακ.1, 17). Και συμπληρώνει, ότι ο πόθος της σωτηρίας οφείλει να αναζητά την δική μας αγάπη προς τον αρχηγό της σωτηρίας μας111 . Και ρωτάει: δεν θα κληρονομήσουν την ετοιμασμένη βασιλεία των ουρανών αυτοί που τον αγαπάνε; παραπέμποντας στον Ματθαίο 25, 34. 

Και ακόμα, «ἡ πίστις ἡ δι' ἀγάπης ἐνεργουμένη» (Γαλ.5, 6), κρατά τα κλειδιά της βασιλείας του Θεού, παραπέμποντας στον Ματθαίο 16, 19. Δηλαδή, το συμφέρον της σωτηρίας μας, υπαγορεύει σε μας την αγάπη προς τον Θεό112 . Κλείνοντας την ενότητα αυτή ο Άγιος Νεκτάριος, μας λέει ότι οφείλουμε να αγαπάμε εξαιτίας της ίδιας της αγάπης, αφού δεν υπάρχει κάτι υψηλότερο, ωραιότερο, λαμπρότερο από αυτήν.  Στο σημείο αυτό, παραθέτει από τον απόστολο Παύλο τη γνωστή περικοπή: «῾Η ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει» (Α΄Κορ.13, 4-8). Και αφού ξανααναφέρει από τον Ιωάννη ότι «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν», συνοψίζει τους λόγους για τους οποίους ο Θεός ζητάει από εμάς την αγάπη προς Αυτόν: Αφού μέσω της αγάπης ο Θεός αγαπάει εμάς, μέσω αυτής εκδηλώνεται ο φυσικός μας χαρακτήρας, με την αγάπη πληρώνεται το κενό της καρδιάς μας, μέσω της αγάπης απολαμβάνουμε τα αγαθά της αισθητικής, τελειούμεθα, σωζόμαστε και ζούμε στον παρόντα βίο μακάριοι και ευδαίμονες114 .

-47-