Με το ρητό από τον Παύλο: «ὥσπερ δι᾿ ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον εἰσῆλθε καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καὶ οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐφ᾿ ᾧ πάντες ἥμαρτον» (Ρωμ.5, 12), ξεκινάει την ομιλία αυτή ο Άγιος Νεκτάριος. Οι περισσότερες παραπομπές είναι στους Πατέρες της εκκλησίας ενώ από την Καινή Διαθήκη έχει δέκα παραπομπές. Η αμαρτία άρα και ο θάνατος, είναι συνέπειες της υποδούλωσης της ηθικής ελευθερίας του ανθρώπου217 . Η ηθική υποδούλωση είναι μέγιστο κακό, αφού φέρνοντας την αμαρτία και τον θάνατο, εξαχρειώνει την εικόνα και διαφθείρει τη ψυχή και το σώμα. Για τη νοσηρή κατάσταση της ψυχής εξαιτίας της αμαρτίας, ο Άγιος Νεκτάριος αναφέρει μία σειρά από παραπομπές στους Πατέρες της εκκλησίας. Για το ότι ο Χριστός θεωρούσε αρρώστους τους αμαρτωλούς, παραπέμπει στον Ματθαίο: «οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες» (Ματθ.9, 12). Η αρρώστια της ψυχής είναι χειρότερη του σώματος αφού η μία φέρνει τον θάνατο του θνητού σώματος, ενώ η άλλη τον θάνατο της αθάνατης ψυχής, συνεχίζει ο Άγιος Νεκτάριος και παραπέμπει στον Παύλο: «τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» (Ρωμ.6, 23)218. Ο θάνατος της ψυχής είναι χωρισμός από τον Θεό, αφού «ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν ἐκ τοῦ διαβόλου ἐστίν» (Α΄Ιω.3, 8) και καμία δεν υπάρχει «κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος», παραπέμποντας στην Β΄Κορ.6, 14. Στη συνέχεια, σε μία παραπομπή στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, βρίσκουμε τα λόγια του Χριστού από τον Ματθαίο: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς, ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» (Ματθ.11, 28-30). Συνεχίζοντας, ο Άγιος Νεκτάριος τις παραπομπές στους Πατέρες της εκκλησίας, αναφέρεται στις συνέπειες της αμαρτίας. Απομακρύνει τον φύλακα άγγελο της ψυχής και του σώματος και τα παραδίνει στην καταδυναστεία του διαβόλου, διώχνει κάθε συστολή και καθιστά αναίσχυντους αυτούς που αμαρτάνουν219 . «τις ο λόγος δι’ ον αμαρτάνομεν» Ο λόγος για τον οποίο αμαρτάνει ο άνθρωπος, είναι η αποπλανησή του καθώς ζητάει το αγαθό και την απόλαυση του αγαθού. Έτσι επιλέγει όχι το αληθινά αγαθό αλλά το νομιζόμενο αγαθό. Ο άνθρωπος, ως εικόνα του Θεού είναι από τη φύση του αγαθός. Έτσι από τη φύση του ζητάει το αγαθό, το καλό, το αληθινό. Αυτός είναι και ο νόμος του Θεού που δόθηκε στον άνθρωπο «γραπτὸς ἐν τῆ καρδία αὐτοῦ», λέει ο Άγιος Νεκτάριος και παραπέμπει στην προς Ρωμ.2, 15. Ο νόμος αυτός δόθηκε γραπτός στην καρδιά του ανθρώπου, ώστε να γίνει και αυτός κοινωνός της αγαθότητας και μακαριότητας του Θεού220. Ο άνθρωπος έχει την έμφυτη ροπή προς το αγαθό, αλλά ως ον νοερό, αυτεξούσιο και ηθικά ελεύθερο, θα ‘πρεπε να εργάζεται το αγαθό με τη θελησή του. Με τη θελησή του να εμμένει στο αγαθό και να βαίνει προς την τελείωση.
-79-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου