Κατά την ελληνική παράδοση, η αυτογνωσία θα πραγματοποιηθεί, όταν θα καταφέρει ο άνθρωπος να γνωρίσει πραγματικά την νοερά του ουσία, δηλαδή την δική του λογική φύση.
Στην Αραβική μετάφραση θεωρεί ότι η αυτογνωσία θα γίνει μέσω της λογικής αυτής φύσης, δηλαδή η νοερά ουσία είναι το μέσο της αυτογνωσίας, όχι ο σκοπός της. Στην προκειμένη περίπτωση προτιμούμε τη μετάφραση της ελληνικής παράδοσης, διότι συμφωνεί με τα των Επιστολών και αποδίδει καλύτερα την σκέψη του συντάκτη τους όσον αφορά στη φρασεολογία του για τη λογική φύση του ανθρώπου. Η αυτογνωσία οδηγεί στην γνώση και κατανόηση του μυστηρίου της Θείας Οικονομίας. Η κατάκτηση της ελευθερίας επιτυγχάνεται μέσω της πνευματικής έλευσης του Χριστού εντός του ανθρώπου, ως επιστέγασμα του κατορθώματος της αυτογνωσίας και της κατανόησης της πνευματικής του ουσίας. Μόνο τότε επέρχεται η δωρεά της διάκρισης.
2- Η αγάπη του Αγίου Αντωνίου προς τα τέκνα του (3-4).
Ο Άγιος Αντώνιος κάνει λόγο για την αγάπη του προς τα τέκνα του, επισημαίνοντας ότι η αγάπη αυτή δεν είναι «σωματική» αλλά είναι «πνευματική». Από την σύγκριση του αραβικού κειμένου με το κοπτικό στην τέταρτη Επιστολή συμπεραίνουμε ότι η έκφραση του Αγίου ήταν «θεοσεβής αγάπη». Η παράγραφος αυτή θα επαναληφθεί στις υπόλοιπες Επιστολές.
3- Τα αληθινά ονόματα (5-6).
Τα πνευματικά ονόματα είναι αυτά που επιθυμεί να χρησιμοποιεί στις προσφωνήσεις του ο Μ. Αντώνιος αντί των σωματικών, που χάνονται: «Διότι όποιος ξέρει το αληθινό του όνομα, βλέπει το όνομα της αλήθειας» Επεξηγηματικά χρησιμοποιείται το όνομα Ιακώβ ως παράδειγμα. Ο Ιακώβ έλαβε το αληθινό του όνομα, όταν αγωνίστηκε με το Θεό μέχρι το πρωί και αυτό το όνομα το μεταφράζει ο Αντώνιος ότι είναι «ο νους, που κοιτάζει στον Θεό». Διαβάζοντας με προσοχή το αγιογραφικό χωρίο244, θα διαπιστώσουμε ότι ο Αντώνιος επιχειρεί να συνδέσει το αληθινό όνομα ενός προσώπου με τα χαρακτηριστικά του βίου του, δηλαδή μ’ αυτό που πραγματικά είναι.
4- Η επίσκεψη (πρόνοια) του Θεού και οι συνέπειες της αμαρτίας (7-14).
Στην ενότητα αυτή γίνεται λόγος για αυτούς που είναι «οι πολέμιοι της αρετής», που «σκοπεύουν πάντοτε να καταργήσουν την αλήθεια», αλλά η πρόνοια του Θεού για την δημιουργία δεν επιτρέπει την επίτευξη του σκοπού τους. Ο Θεός προνοεί την δημιουργία του από την αρχή έως τη συντέλεια και παιδαγωγεί τον άνθρωπο, όπως τονίζεται και στην προηγούμενη Επιστολή, μέσω του φυσικού νόμου: «Γι’ αυτό όποιοι θέλουν να έρθουν στον Δημιουργό με όλο το νόμο της καρδιάς τους, θα τους μάθει [ο Θεός] πως να Τον προσκυνήσουν όπως αρμόζει σ’ Αυτόν245.» Η έκφραση «ο νόμος της καρδιάς τους» στις άλλες μεταφράσεις είναι «ο νόμος της διαθήκης του [Θεού]» εννοώντας την έμφυτη χάρη, που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο κατά την δημιουργία. Κατόπιν στην έκθεση της ασθένειας της αμαρτίας και των συνεπειών της στον άνθρωπο παρατηρείται διαφορά μεταξύ των δύο παραδόσεων της Επιστολής.
Η Αραβική μετάφραση
«μαράθηκαν οι φανερές246 αισθήσεις του σώματος, και έτσι παρέμειναν οι αισθήσεις της ψυχής αδύναμες, [11] 12 διότι [η ψυχή] δεν χωρίζεται από το σώμα, επειδή η ουσία της είναι αθάνατη, και δεν μπορεί να απελευθερωθεί [δηλ. να σωθεί] με τη δικαιοσύνη της. Συνεπώς, δεν μπόρεσε να ζητήσει τα πρώτα δικαιώματά της,247 για να γυρίσει στην αρχέγονη κατάσταση248.»
Η ελληνική παράδοση
(10,11 κατά τον Rubenson) 10 ψυχράνθηκε ο νόμος της επαγγελίας και αδυνάτισαν οι ικανότητες του νου. 11 Συνεπώς δεν μπόρεσαν [οι άνθρωποι] να γνωρίσουν τον εαυτό τους κατά την αρχέγονη κατάσταση (10,11 κατά τον Chitty)10 …μαράθηκε ο έμφυτος νόμος και αδυνάτισαν οι αισθήσεις της ψυχής 11 Συνεπώς δεν μπόρεσαν [οι άνθρωποι] να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, όπως όταν είχαν δημιουργηθεί 12 δηλαδή κατά την νοερά τους ουσία που δεν διαλύεται με το σώμα και ταυτόχρονα δεν μπορεί να απελευθερωθεί [σωθεί] με τη δικαιοσύνη της»
-97-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου