Ο άνθρωπος με την συμμετοχή του στην εκκλησιαστική κοινότητα και την πίστη του αναγνωρίζει τον Χριστό ως Θεό του και ως τον μόνο ιατρό που είναι ικανός να θεραπεύει. Μέσω της προσευχής και της ησυχίας ο άνθρωπος βιώνει την εσωτερική κάθαρση και καλλιεργεί εσωτερικά χαρίσματα που αποκαθιστούν την ψυχική ισορροπία του. Επειδή η αμαρτία και τα πάθη συνιστούν την ρίζα και τις μορφές όλων των νοσημάτων, ο άνθρωπος οφείλει να προσεύχεται στον Θεό για την συγχώρεση και την κάθαρση από αυτά78 . «Η προσευχή φάρμακον εστί σωτήριον και κωλυτικόν των αμαρτημάτων και ιατρείον των πλημμελημάτων» λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος 79 θέλοντας να δείξει την σωτηριολογική και θεραπευτική ικανότητα της προσευχής. Και ο άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης λέει επίσης «Όποιος κρατά στα χέρια του το ραβδί της προσευχής, δεν πρόκειται να σκοντάψει. Αλλά και αν ακόμα σκοντάψει, δεν θα πέσει εντελώς»80. Η προσευχή σε συνδυασμό με την ησυχία αναμφισβήτητα προάγουν την γαλήνη και την ηρεμία και αυξάνουν το αίσθημα της ελπίδας και της αισιοδοξίας. Μέσω της ηρεμίας ο άνθρωπος μπορεί να παρατηρεί καλύτερα τον εαυτό του και να αυτοβελτιώνεται. Θεραπεύεται με αυτό τον τρόπο από προβλήματα και ψυχικές ασθένειες ή πάθη που τον βασανίζουν, μειώνει το άγχος του και ενισχύει την πνευματική του διάσταση.
3.2. Ποιμαντική φροντίδα
Η ποιμαντική φροντίδα αναφέρεται στην πνευματική και συμβουλευτική καθοδήγηση του ανθρώπου που ανήκει στην εκκλησία με απώτερο στόχο την σωτηρία του. Ο ρόλος του πνευματικού πατέρα είναι εξαιρετικά σημαντικός καθώς ο άνθρωπος έχει ανάγκη από κάποιον έμπειρο οδηγό που να είναι σε θέση να τον καλύπτει . Η σημασία της παρουσίας του δεν αφορά μόνο στην καθοδήγηση και την διδασκαλία αλλά ο ρόλος του είναι άκρως θεραπευτικός 81 . Από τα πλέον πιο σημαντικά μέσα της ποιμαντικής φροντίδας διακρίνουμε την εξομολόγηση. Λέει ο άγιος Παΐσιος: «Σήμερα το πιο απαραίτητο είναι να βρουν οι άνθρωποι έναν πνευματικό, να εξομολογούνται, να του έχουν εμπιστοσύνη και να τον συμβουλεύονται… Η ψυχή πρέπει να παρακολουθείται από τον πνευματικό για να μη λαθέψει τον δρόμο της» 82 . Είναι σαφές ότι η εξομολογητική παράδοση της Εκκλησίας εστιάζει στην κάθαρση από τα πάθη, στον αγιασμό και την θέωση του ανθρώπου. Η εξομολόγηση δεν στηρίζεται σε ορθολογικές τεχνικές γενικής φύσεως και εφαρμογής, αλλά στο φωτισμό από το Άγιο Πνεύμα τόσο του εξομολογούμενου, όσο και του πνευματικού πατρός 83 . Είναι σαφές ότι δεν υποκαθιστά την ψυχοθεραπεία, αλλά λειτουργεί σε βαθύτερο επίπεδο με την απόκτηση προσωπικής σχέσης με τον πνευματικό και την εκ βαθέων ειλικρινή εξομολόγηση από καρδιάς προκειμένου να επιτευχθεί η ίαση της ψυχής. Η εξομολόγηση λειτουργεί άκρως θεραπευτικά καθώς ο εξομολογούμενος απελευθερώνει τα συναισθήματά του, ανακουφίζεται μέσω της συγχωρήσεως, ενισχύει την αυτοεκτίμησή του με την αποδοχή του από τον πνευματικό και ανακτά την ελπίδα για την ζωή84. Ο θεραπευτικός χαρακτήρας του μυστηρίου της εξομολόγησης μετά της πραγματικής μετανοίας φαίνεται επιπλέον από το Τυπικό και τα λειτουργικά κείμενα που την περιβάλλουν. Έρχεσαι προς τον ιατρό, πρόσεξε, ώστε να μην φύγεις χωρίς να έχεις θεραπευθεί, λέει ο εξομολόγος στον μετανοούντα στην ευχή πριν την εξομολόγηση 85 . Όπως ο ιατρός, έτσι και ο πνευματικός οφείλει να επαγρυπνεί και να προσέχει ώστε σε κάθε περίπτωση να φροντίζει να εφαρμόζει το κατάλληλο θεραπευτικό σχήμα86 και να υπάρχει σωστή καθοδήγηση.
-37-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου