ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΓΑΜΟ ΤΟΥ...

Ναί, ἀλλὰ ἐξίσου ἐλεύθεροι δὲν εἶναι καὶ οἱ γονεῖς; Τὰ παιδιὰ δὲν θέλουν νὰ πᾶνε στὴν ἐκκλησία. Καὶ οἱ γονεῖς δὲν θέλουν νὰ πᾶνε στὸ Δημαρχεῖο.

Μεγαλώσαμε τὰ παιδιά μας σύμφωνα μὲ τὶς αἰωνόβιες παραδόσεις μας, μὲ τὰ ἁγνὰ ἤθη τῆς πατρίδας μας καὶ τὰ ὡραῖα ἔθιμά μας, τοὺς δώσα με παιδεία ἑλληνορθόδοξη καὶ ἐφόδια γερὰ γιὰ τὴν πορεία τῆς ζωῆς τους, ἔμαθαν κοντά μας τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ τὸν σεβασμὸ στὴν Ἐκκλησία. Μεγάλωσαν ὅμως τώρα τὰ παιδιά, επηρεάσθηκαν δυστυχῶς ἀπὸ ξενόφερτα πρότυπα ζωῆς, ἀπὸ τὴ σύγχρονη ὑλιστικὴ νοοτροπία τοῦ κόσμου, ποὺ ὅλα τὰ ἀμφισβητεῖ καὶ τὰ ἰσοπεδώνει, ξεθώριασαν μέσα τους τὰ μηνύματα ζωῆς ποὺ γράψαμε στὶς καρδιές τους στὰ ὄμορφα καὶ ἥσυχα παιδικά τους χρόνια. Καὶ ἄρχισαν νὰ μᾶς στενοχωροῦν. Ἄφησαν πρῶτα τὸν Πνευματικό τους. Καὶ στὴ συνέχεια ξέκοψαν σιγὰ σιγὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἄρχισαν τὰ ἐπικίνδυνα ξανοίγματα στοὺς σκοτεινοὺς δρόμους τοῦ κόσμου ποὺ δὲν φοβᾶται τὸν Θεό. Καὶ τώρα, ποὺ ἑτοιμάζονται γιὰ γάμο, μᾶς τὸ εἶπαν ξεκάθαρα καὶ ἀνυποχώρητα: «Δὲν θὰ πᾶμε στὴν ἐκκλησία. Τυπικὰ πράγματα αὐτὰ καὶ ξεπερασμένα, καλὰ γιὰ ἄλλες ἐποχές. Ἄλλαξαν τώρα οἱ καιροί. Δὲν χρειάζεται. Ἕνα ἁπλὸ πολιτικὸ γάμο θὰ κάνουμε καὶ τελείωσε ἡ ὑπόθε- ση». Πίκρα γιὰ τοὺς εὐσεβεῖς γονεῖς. Πίκρα καὶ πόνος. Τὰ παιδιά μας, τὰ βαπτισμένα, τὰ μυρωμένα, ποὺ τόσες φορὲς κοινώνησαν τὰ Ἄχραντα Μυστήρια, τώρα, στὴν ἀρχὴ τῆς νέας τους ζωῆς, ἀρνοῦνται τὸ μεγάλο Μυστήριο τοῦ Γάμου. Δὲν θὰ πᾶνε στὴν ἐκκλησία νὰ γίνει ἡ συγκινητικὴ Ἀκολουθία, νὰ δεχθοῦν τὶς εὐχὲς τῶν ἱερέων μας, νὰ πάρουν τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Μᾶς καλοῦν στὸ Δημαρχεῖο! Ἐκεῖ, λένε, θὰ γίνει ὁ γάμος τους. Ὁ δήμαρχος θὰ τὸν ἐπικυρώσει μὲ τὶς δικές του εὐχὲς καὶ ὑπογραφές! 

 –Δὲν πρέπει νὰ πάω στὸ γάμο! Διότι δὲν εἶναι γάμος αὐτό. Δὲν εἶναι τὸ Μυστήριο ποὺ γνωρίσαμε καὶ ζήσαμε ἐμεῖς. Δὲν ἔχει Χάρη, δὲν ἔχει τὸν Θεό, δὲν δίνει δύναμη νὰ τὰ βγάλουν πέρα στὴ ζωή τους οἱ ἄνθρωποι, νὰ ζήσουν βαθιὰ τὶς χαρές τους καὶ νὰ ἀντέξουν τὰ βάρη τους, νὰ ἑνωθοῦν μὲ ἀγάπη ἀληθινὴ καὶ μόνιμη, μὲ δεσμὰ ἱερὰ καὶ ἀδιάλυτα. Γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ζήσουν πραγματικὰ εὐτυχισμένοι στὸν κόσμο αὐτὸ καὶ νὰ πορευθοῦν μονοιασμένοι καὶ ἀγαπημένοι καὶ στὸν ἄλλο κόσμο, στὸν αἰώνιο κόσμο τοῦ Θεοῦ, καὶ ποτὲ νὰ μὴ χωρισθοῦν, ἀλλὰ νὰ ζοῦν τρισμακάριοι μέσα στὸ φῶς τῆς βασιλείας του, αὐτοὶ καὶ τὰ παιδιά τους, στὴν ἀτελεύτητη μακαριότητα τοῦ οὐρανοῦ. Λυπᾶμαι. Λυπᾶμαι πολύ. Κλαίω καὶ πονῶ. Τὸ παιδί μου θὰ τὰ στερηθεῖ ὅλα αὐτά, ξεκινάει νὰ ζήσει μιὰ ζωὴ ἔξω ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ Χάρη του, μιὰ ζωὴ ποὺ δίκαια ἡ Ἐκκλησία μας τὴ θεωρεῖ ζωὴ ἁμαρτίας, καὶ ἁμαρτίας βαριᾶς καὶ θανάσιμης. 

–Δὲν πρέπει νὰ πάω στὸ γάμο του, στὸ γάμο τοῦ παιδιοῦ μου! Μὰ γιατί αὐτὴ ἡ στάση; Ποῦ εἶναι ἡ συμπαράσταση τῶν γονέων στὴν πιὸ ὄμορφη ὥρα τῆς ζωῆς τῶν παιδιῶν τους; Ἀλλὰ ἡ ὥρα τοῦ γάμου εἶναι πράγματι ἡ πιὸ ὄμορφη ὥρα τῆς ζωῆς τῶν παιδιῶν μας, ὅταν εἶναι ἐκεῖ ὁ Θεός. Ὅταν ἀρνοῦνται τὸν Θεό, μὲ σταθερὴ μάλιστα καὶ ἀνυποχώρητη ἀπόφαση, ὅταν ἀπορρίπτουν τὸν Θεό, τότε εἶναι ἡ πιὸ δυσάρεστη καὶ σκοτεινὴ ὥρα τῆς ζωῆς τους. Πῶς νὰ πᾶνε καὶ νὰ καμαρώνουν δίπλα τους οἱ γονεῖς, οἱ εὐσεβεῖς μάλιστα γονεῖς, ποὺ σέβονται καὶ προσκυνοῦν τὸν Θεό; Ὅμως τὰ παιδιὰ εἶναι ἐλεύθερα. Εἶναι ἐλεύθερα καὶ μποροῦν μὲ δική τους εὐθύνη νὰ ἐπιλέξουν τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τους. Δὲν ἔχουμε δικαίωμα, στὴν ἡλικία μάλιστα ποὺ βρίσκονται, νὰ ἐπιβάλουμε τὶς δικές μας ἀρχὲς στὴ ζωή τους. Ναί, ἀλλὰ ἐξίσου ἐλεύθεροι δὲν εἶναι καὶ οἱ γονεῖς; Τὰ παιδιὰ δὲν θέλουν νὰ πᾶνε στὴν ἐκκλησία. Καὶ οἱ γονεῖς δὲν θέλουν νὰ πᾶνε στὸ Δημαρχεῖο. Ἂν ἐκεῖνα ἀρνοῦνται τὸν πατέρα Θεὸ καὶ τὴ μάνα Ἐκκλησία, ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα δὲν μποροῦν νὰ ἀρνηθοῦν τὸν δήμαρχο; Μὲ πόνο βαθὺ ἀρνοῦνται νὰ πᾶνε στὸ γάμο τοῦ Δημαρχείου. Γιὰ πολλοὺς εἶναι ἀνεξήγητη αὐτὴ ἡ στάση. Θεωρεῖται ἄκαμπτη καὶ ἀνελαστική. Γιατί νὰ ἐξωθοῦμε τὰ πράγματα στὰ ἄκρα; Ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη; Ἀλλὰ εἶναι πραγματικὴ ἀγάπη νὰ βλέπουμε τὰ παιδιά μας νὰ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ νὰ τὰ ἀκολουθοῦμε; Νὰ φεύγουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ φερόμαστε σὰν νὰ μὴ συνέβη τίποτε; Αὐτὸ ποὺ πολλοὶ τὸ θεωροῦν σκληρό, αὐτό, ὅταν συνοδεύεται μὲ πραγματικὴ ἀγάπη, μὲ πόνο καὶ δάκρυα, μὲ θερμὴ προσευχὴ καὶ ταπεινὴ συμβουλή, μπορεῖ νὰ συνετίσει τὰ παιδιά, νὰ τὰ βοηθήσει νὰ καταλάβουν τὸ λάθος τους καὶ νὰ τὸ διορθώσουν. Νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ κάνουν γάμο θρησκευτικό, ἀληθινὸ γάμο, γιὰ νὰ πάρουν τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Τότε μάλιστα. Θὰ εἴμαστε δίπλα τους. Θὰ τοὺς δεχθοῦμε τότε στὸ σπίτι μας μὲ χαρὲς καὶ θὰ κάνουμε τραπέζια, θὰ πᾶμε καὶ μεῖς στὸ σπίτι τους μὲ φωτεινὰ καὶ ὁλόχαρα πρόσωπα, μὲ λουλούδια καὶ γλυκά, γιατὶ θὰ εἶναι εὐλογημένο τὸ σπίτι τους καὶ εὐτυχισμένη ἡ ζωή τους. Μέχρι νὰ γίνει ὅμως αὐτό, ἡ ἀγάπη ἐπιβάλλει μιὰ στάση ποὺ θὰ εἶναι αὐστηρή, ὄχι γιὰ νὰ ἀπορρίψει τὰ παιδιά, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ ἀφυπνίσει· ὄχι γιὰ νὰ τὰ ἀπογοητεύσει, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ παρακινήσει νὰ σκεφθοῦν σωστὰ καὶ ὥριμα καὶ νὰ θεμελιώσουν σὲ γερὰ θεμέλια τὴ ζωή τους. Ὅταν στήνουν τὸ σπιτικό τους στὴν ἄμμο, δὲν μποροῦμε νὰ εἴμαστε ἐκεῖ καὶ νὰ κάνουμε γιορτή. Μιὰ τέτοια χαλαρὴ στάση βοηθεῖ τὰ παιδιὰ νὰ ἐφησυχάζουν καὶ νὰ ἐπιμένουν στὸ λάθος, νὰ ζοῦν χωρὶς τὸν Θεό, νὰ ἁμαρτάνουν καὶ νὰ χάνονται. Καὶ εἶναι φοβερό, τὴν κατάσταση αὐτὴ νὰ τὴν εὐνοοῦν οἱ γονεῖς μὲ τὴ χαλαρὴ καὶ ἐπιεική τους τάχα ἀντιμετώπιση καὶ νὰ γίνονται ἔτσι ἔμμεσα συνένοχοι καὶ αὐτοὶ στὴν ἐκτροπὴ τῶν παιδιῶν τους καὶ ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν ὀλέθρια πορεία τους στὸν κόσμο αὐτὸ καὶ στὴν αἰωνιότητα.Ο ΣΩΤΗΡ2046