Ενα θαῦμα θέλω! Νὰ δῶ, νὰ ζήσω,
νὰ πιστέψω.
Πόσοι καὶ πόσοι «πι-
στοὶ» δὲν σκέφτονται καὶ δὲν ἐκ-
φράζονται μὲ τὸν πανομοιότυπο αὐτὸ
τρόπο, ἀναζητώντας ταυτόχρονα καὶ
ἐρευνώντας σὲ τόπους ἱεροὺς καὶ σὲ
ἀνθρώπους πνευματικοὺς τὴν θέα ἑνὸς
θαύματος... Ἀλλὰ τὰ θαύματα ἀπὸ τὴν
ἐποχὴ τοῦ Κυρίου μας μέχρι σήμερα
οὔτε γιὰ λόγους ἐντυπωσιασμοῦ γι-
νόντουσαν, οὔτε πραγματοποιοῦνταν
ἄνευ πίστεως μὲ σκοπὸ νὰ γεννήσουν
τὴν πίστη. Τὰ θαύματα προϋποθέτουν
τὴν πίστη καὶ λειτουργοῦν ὡς μέσα γιὰ
τὴν πιὸ δυναμικὴ καὶ οὐσιαστικὴ σχέ-
ση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Γι’ αὐτὸ
ἄλλωστε τὰ θαύματα ὀνομάζονται καὶ
«σημεῖα», δηλαδὴ σημάδια ποὺ σκοπὸ
ἔχουν νὰ προσανατολίσουν, νὰ καθο-
δηγήσουν καὶ νὰ κατευθύνουν τὸν ἄν-
θρωπο στὸ Θεὸ καὶ τὴ Βασιλεία Του.
Στὴ δημόσια δράση τοῦ Κυρίου μας
ἐπὶ τῆς γῆς ἐχρειάζετο πίστη γιὰ τὴν
ἀποδοχὴ τῆς διδασκαλίας Του· ἡ ἴδια
ἐχρειάζετο καὶ γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τῶν
θαυμάτων ποὺ ἐπιτελοῦσε.
Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ
Φαρισαῖοι ποὺ παρευρίσκονταν σὲ
πολλὰ ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου μας
ὄχι μόνο δὲν ὁδηγοῦνταν σὲ μετάνοια
μέσῳ αὐτῶν καὶ σὲ πίστη σὲ Αὐτὸν
ποὺ τὰ ἐνεργοῦσε, ἀλλὰ ἔπεφταν καὶ
σὲ βλασφημία, ἀφοῦ τὰ ἀπέδιδαν στὸν
διάβολο. «Ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμο-
νίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια», ἔλεγαν
(Ματθ. θ΄ 34). Μὲ τὴ δύναμη τοῦ δια-
βόλου βγάζει τὰ δαιμόνια, διέδιδαν γιὰ
τὸν Κύριο στὸν λαό. Βλασφημοῦσαν
ἔτσι οἱ ἴδιοι παρακινούμενοι ἀπὸ τὸν
διάβολο.
Δὲν ἔχουμε λοιπὸν ἀνάγκη τὸ θαῦμα
γιὰ νὰ πιστέψουμε. Οὔτε ἡ ἀσθενική
μας πίστη ὀφείλεται στὴν ἔλλειψη θαυ-
μάτων στὴ ζωή μας. Ὁ χριστιανὸς ποὺ
ἔχει πιστέψει ἀληθινὰ στὸ Χριστὸ δὲν
ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ θαῦμα, γιατὶ ἤδη πι-
στεύει. Καὶ ἡ ἴδια ἡ πίστη του τοῦ φανε-
ρώνει πιὸ εὐδιάκριτα τὸ πρόσωπο τοῦ
Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπ’ ὅ,τι θὰ τοῦ τὸ φανέ-
ρωνε ἕνα θαῦμα.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος βεβαίωσε τὸν
ἀπόστολο Θωμᾶ ὅτι εἶναι «μακάριοι
οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες» (Ἰω.
κ΄ 29). Δηλαδὴ πιὸ εὐτυχισμένοι εἶναι
ὅσοι κατέχουν τὴν πίστη, χωρὶς νὰ
χρειασθοῦν θαυμαστὲς καὶ ὑπερφυ-
σικὲς ἀποδείξεις.
Κάθε φορὰ ἑπομένως ποὺ ἀναζη-
τοῦμε στὴ ζωή μας θαῦμα γιὰ νὰ πι-
στέψουμε, δὲν κάνουμε τίποτε ἄλλο
ἀπὸ τὸ νὰ ἐπιβεβαιώνουμε ὅτι λησμο-
νοῦμε ἢ δὲν αἰσθανόμαστε τὸ γεγονὸς
ὅτι ζοῦμε διαρκῶς μέσα στὸ θαῦμα.
Γιὰ τὸν πιστὸ ὅλα εἶναι ἕνα θαῦμα τοῦ
Θεοῦ στὴ ζωή του. Γιὰ τὸν ἄπιστο τὰ
πάντα εἶναι ἀκατανόητες ἢ δυσνόητες
συμπτώσεις.
Τὸ φῶς τοῦ ἥλιου, οἱ σταγόνες τῆς
βροχῆς, τὸ χαμόγελο ἑνὸς μικροῦ παι-
διοῦ, τὸ δάκρυ ἑνὸς μετανοημένου ἁ-
μαρτωλοῦ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ
τὰ θαύματα τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς Τὸν κά-
νουν φανερὸ καὶ αἰσθητό. Μέσα στὰ
θαύματα ζοῦμε. Τὴν χάρη καὶ Τὸν φω-
τισμὸ τοῦ Θεοῦ νὰ ζητᾶμε, γιὰ νὰ μπο-
ροῦμε νὰ βλέπουμε καὶ νὰ αἰσθανόμα-
στε τὰ θαυμάσιά Του.
Γιατὶ μόνο αὐτὸς ποὺ βρίσκεται μέσα
στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνεργεῖ κάτω
ἀπὸ τὴ δύναμή της μπορεῖ νὰ κατα-
νοήσει ὅ,τι σχετίζεται μὲ τὸν Θεό. «Ἐν
τῷ φωτί Σου, Κύριε, ὀψόμεθα φῶς».
Μὲ τὸν δικό Σου φωτισμό, Κύριε, μόνο
μποροῦμε νὰ δοῦμε τὸ φῶς τῆς πα-
ρουσίας Σου στὴ ζωή μας.
Αὐτὸν τὸν φωτισμὸ νὰ Τὸν παρακα-
λοῦμε νὰ μᾶς χαρίζει, αὐτὸ τὸ πνεῦμα
τῆς πίστεως, ἔτσι ὥστε διαρκῶς νὰ ἀτε-
νίζουμε καὶ νὰ αἰσθανόμαστε τὰ θαυ-
μάσιά Του τὰ «χαρισθέντα ἡμῖν» (Α΄
Κορ. β΄ 12).
ΟΣΩΤΗΡ2068
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου