O τίτλος μας προέρχεται ἀπὸ τὸν 15ο στίχο τοῦ 144ου Ψαλμοῦ, ποὺ λέει: «Οἱ ὀφθαλμοὶ πάντων εἰς σὲ ἐλπίζουσι καὶ σὺ δίδως τὴν τροφὴν αὐτῶν ἐν εὐκαιρίᾳ»· δηλαδὴ οἱ ὀφθαλμοὶ ὅλων εἶναι στραμμένοι σὲ Σένα μὲ ἐλπίδα καὶ ἐμπιστοσύνη. Καὶ Ἐσὺ δίνεις σὲ ὅλα στὴν κατάλληλη ὥρα τὴν ἀπαραίτητη τροφή τους. Τὰ μάτια ὅλων τῶν ὄντων «εἰς σὲ ἐλπίζουσι». Τί ἐλπίζουν; Ἐλπίζουν ἀναμφιβόλως νὰ βροῦν τὴν τροφή τους, δηλαδὴ νὰ τοὺς δώσεις Ἐσὺ τροφή. Ἡ λέξη «ἐλπίζουσι» αὐτὸ τὸ νόημα ἐκ πρώτης ὄψεως ἔχει ἐδῶ. Ὅμως... Ὅμως ἂν ἐρευνήσουμε μὲ προσοχή, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ὑπάρχει πολὺ μεγαλύτερο βάθος στὸ νόημά της. Καὶ ἂς δοῦμε τὸ θέμα ἀπὸ τὴν ἀρχή του. Ἀνοίγουμε τὸ πρῶτο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ λέγεται Γένεσις. Στὴν ἀρχὴ περιγράφει τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου: «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος». Ὁ Θεὸς δημιουργεῖ τὸ σύμπαν καὶ μέσα σ᾿ αὐτὸ τὴ γῆ. Δημιουργεῖ βουνά, λαγκάδια, πεδιάδες, χαράδρες, γκρεμούς. Ἔπειτα ὅλα τὰ ζῶα. Καὶ τέλος τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ βασιλιὰς τῆς δημιουργίας, τὸ ὑπεροχότερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ καὶ μαζὶ μὲ τὰ ζῶα βρίσκεται στὴ χαρὰ τοῦ παραδείσου. Μέσα ἐκεῖ τὰ πάντα εἶναι στραμμένα στὸν Θεό. Εἶναι ὅλα καλὰ λίαν... ὣς τὴ στιγμὴ ποὺ ξέσπασε ἡ φοβερὴ καταιγίδα. Ἡ πτώση. Καὶ ἀναπόφευκτα ἡ τραγικὴ συνέπεια: ἡ ἐκδίωξη τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν παράδεισο. Ἡ φύση ὅλη ἀκολούθησε τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου. Κατάληξη τραγική. Ἀπὸ κείνη τὴν ὥρα ἀρχίζει ἡ ἱστορία τοῦ πόνου καὶ τῶν θρήνων τῆς ζωῆς. Ὑποφέρει ὁ ἄνθρωπος, ὑποφέρει καὶ ὅλη ἡ κτίση μαζί του. Ὑποφέρουν τὰ ζῶα, τὰ ψάρια, τὰ πουλιά, τὰ πάντα. Ὑποφέρουν ἀκόμα καὶ τὰ ἄψυχα, τὰ φυ - τὰ καὶ τὰ δένδρα, οἱ βράχοι, οἱ κάμποι, τὰ βουνά. Ὑποφέρουν ἀπὸ σεισμούς, πλημμύρες, φωτιές: «Πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν»· ὁλόκληρη ἡ κτίση στενάζει καὶ πονάει φρικτὰ ἕως τώρα. Ὁλόκληρη ἡ κτίση εἶναι ὑποδουλωμένη στὴ φθορά. Στενάζει καὶ πονάει... ἀλλὰ καὶ περιμένει... Τί περιμένει; Περιμένει τὴν ἐλευθερία της. Περιμένει «τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ»· περιμένει νὰ πάρει μέρος στὴν ἐλευθερία τῆς ἔνδοξης καταστάσεως τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ. Δὲν περιμένει ἁπλῶς. Ἔχει σφοδρὴ ἐπιθυμία, ἀναμένει μὲ ἀγωνία, καραδοκεῖ μὲ κομμένη τὴν ἀναπνοή της νὰ ἀντικρίσει τὴν ἔνδοξη φανέρωση τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ: «Ἡ γὰρ ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως τὴν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ ἀπεκδέχεται» (Ρωμ. η΄ 19-22). Νά λοιπὸν τώρα τὸ βαθύτερο νόημα τῆς λέξεως «ἐλπίζουσι». Τὰ πάντα εἶναι στραμμένα στὸν Θεὸ καὶ ἐλπίζουν... Ἐλπίζουν νὰ τοὺς δώσει τὴν ἀναγκαία καθημερινὴ τροφή... Ναί, ἀλλὰ ἐλπίζουν καὶ τὴ λύτρωση τῶν πάντων ἀπὸ τὴ δουλεία τῆς φθορᾶς καὶ τὴν κυριαρχία τοῦ θανάτου. Καὶ δὲν ἐλπίζουν ματαίως. Διότι ἡ ἀρχὴ τῆς ἱστορίας τῆς φθορᾶς εἶναι ταυτόχρονα καὶ ἀρχὴ τῆς ἱστορίας τῆς σωτηρίας. Ὁ Θεὸς ἐκλέγει τὸ λαὸ τῶν Ἑβραίων γιὰ νὰ τὴν ὑπηρετήσει. Μιλάει σ᾿ αὐτὸν τὸν λαὸ μὲ τοὺς κατὰ καιροὺς ἀπεσταλμένους Του. Μὲ τοὺς Πατριάρχες. Μὲ τὸν Μωυσῆ, τοὺς Προφῆτες. Ἕως ὅτου φθάνουμε στὴν Καινὴ Διαθήκη. Ὁ Θεὸς ἀναδεικνύει τὴ νέα Εὔα, τὴν Παναγία μας. Τὴν ἀναδεικνύει γιὰ νὰ φέρει στὸν κόσμο τὸν νέο Ἀδάμ, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τὸν ἴδιο τὸν ἐνανθρωπήσαντα Θεό μας. Ἔπαθε, πέθανε, ἀναστήθηκε. Ἄρχισε τὴν ἀνακαίνιση τῶν πάντων. Τώρα πορευόμαστε πρὸς τὴ μία καὶ μοναδικὴ ἐκείνη μέρα τῆς Δευτέρας Του Παρουσίας, ὁπότε τὰ πάντα θὰ γίνουν καινούργια: ὁ ἄνθρωπος καὶ ἡ κτίση. Πορευόμαστε ἀλλὰ καὶ ἤδη μετέχουμε στὴ νέα κτίση. Ἡ νέα κτίση εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ κατεξοχὴν τὸ κέντρο τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἡ θεία Λειτουργία, ἡ «εὐλογημένη Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Τὸ μυαλὸ τοῦ ἀνθρώπου ἐδῶ σταματάει. Σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο νύχτα καὶ μέρα προσφέρεται ἡ ζωή, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ Πατέρα, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τώρα ἀνοίγεται ὁ παραδείσιος τόπος καὶ κάθε στιγμὴ ὁ πεσμένος ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἀνεβαίνει πρὸς τὸν τελικό του προορισμό. Συγχρόνως ἀνεβάζει μαζί του καὶ ὅλη τὴν κτίση. Ὁ ἄρτος, ἕνα νεκρὸ στοιχεῖο τῆς φύσεως, ζωοποιεῖται, μεταβάλλεται, γίνεται σῶμα, καὶ τὸ κρασὶ αἷμα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ. Οἱ ἄγγελοι εἶναι παρόντες. Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ γίνονται ἕνα. Τὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας μᾶς κάνει ἀπὸ τώρα μετόχους τῆς τελικῆς καταστάσεως τῶν πάντων, μᾶς μεταφέρει στὸ τέλος τοῦ κόσμου. Ὁ Ψαλμωδὸς λέει: «Οἱ ὀφθαλμοὶ πάντων εἰς σὲ ἐλπίζουσι». Δὲν γράφει, Ἐσένα βλέπουν, ἀλλά, σὲ Σένα ἐλπίζουν. Τώρα μποροῦμε νὰ ποῦμε: Ὅλα τὰ μάτια εἶναι στραμμένα σὲ Σένα. Ἡ ὅλη δημιουργία Ἐσένα προσμένει. Κι Ἐσύ, ὁ Δημιουργὸς καὶ ἡ ζωὴ τῶν πάντων, μὲ τὸ στόμα τοῦ ἱερέα μᾶς λές: Κι Ἐγὼ ἐσᾶς περιμένω! Ἐλᾶτε! «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε»! Προσέλθετε, ἐλᾶτε κοντά μου! Ἐλᾶτε ἐδῶ τώρα, προσέλθετε ὅμως καὶ στὴν τελική σας δόξα, στὴ Βασιλεία μου. Ἐκεῖ ὅπου θὰ ἔχουν γίνει τὰ πάντα καινούργια... Προσέλθετε!
ΟΣΩΤΗΡ2056
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου