6.18 Περί εξομολογήσεως Δ '

 Περί αφέσεως αμαρτιών 

Η άφεση των αμαρτιών, συνεχίζει ο Άγιος Νεκτάριος, είναι αναγκαία, γι’ αυτό και ο Χριστός έδωσε στους αποστόλους εξουσία «τοῦ ἀφιέναι ἁμαρτίας» και παραπέμπει στους Ιωάννη 20, 23 και Ματθαίο 16, 19, 18, 18. Αν δεν ήταν αναγκαία η συγχώρεση για θεραπεία των ψυχών, τότε οι απόστολοι, ξεκινώντας το κήρυγμα, δεν θα εφοδιάζονταν με αυτή την εξουσία, αφού η πίστη στον Χριστό και το βάπτισμα θα αρκούσε. Έδωσε όμως εξουσία σε αυτούς, όχι μόνο να λύνουν αλλά  και να κρατάνε αμαρτίες: «ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται» (Ιω. 20, 23)253 . 

Ο απόλυτος τρόπος με τον οποίο δόθηκε η εξουσία αυτή δείχνει και την απόλυτη ανάγκη. Αφού η Εκκλησία παρέλαβε από τους αποστόλους το έργο τους, ώστε να το συνεχίσει, έτσι παρέλαβε και το δικαίωμα να «κρατά και να λύνει» αμαρτίες. Η εξουσία αυτή που δόθηκε στην Εκκλησία εξασκήθηκε από τα αποστολικά χρόνια και παραπέμπει στον Παύλο: «τῷ σατανᾷ εἰς ὄλεθρον τῆς σαρκός, ἵνα τὸ πνεῦμα σωθῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ» (Α΄ Κορ. 5, 5). Και όπως φανερώθηκε από τη χρήση της εξουσίας αυτής, δόθηκε για να διατηρηθεί η αγιότητα της Εκκλησίας. Ο Άγιος Νεκτάριος κάνει τέσσερις παραπομπές στον Παύλο: «ᾖ ἁγία καὶ ἄμωμος» (Εφ. 5, 27). Ο Χριστός «ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ρήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτὴν ἑαυτῷ ἔνδοξον τὴν ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ρυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ' ἵνα ᾖ ἁγία καὶ ἄμωμος» (Εφ. 5, 25-27). Η Εκκλησία, μένοντας αγία, μπορεί να είναι αληθινή ζύμη: «ὅπως ζυμώση ὅλον τὸ φύραμα» (Α΄ Κορ. 5, 6) και ακόμη: «εἰ δὲ ἡ ἀπαρχὴ ἁγία, καὶ τὸ φύραμα· καὶ εἰ ἡ ρίζα ἁγία, καὶ οἱ κλάδοι» (Ρωμ. 11, 16)254 . Διαφορετικά, χωρίς τη δύναμη του να κρατά και να λύνει αμαρτίες, πώς θα  μπορούσε η Εκκλησία να διατηρείται αγία και χωρίς ελαττώματα, ώστε να εκπληρώσει την αποστολή της; Πώς θα απέκλειε ή θα προσλάμβανε εκείνους που έχουν μετανοήσει; Γι’ αυτό και όσοι ζητούν τη σωτηρία της ψυχής τους, οφείλουν να τρέχουν στην Εκκλησία ως το μόνο μέσο. Όπως ο Χριστός προσκαλούσε «πάντας τοὺς κοπιῶντας καὶ πεφορτισμένους, ὅπως ἀναπαύση αὐτούς» (Ματθ. 11, 28), έτσι και η Εκκλησία, που συνεχίζει το έργο του Χριστού, προσκαλεί όλους τους «φορτωμένους» από την αμαρτία, για να τους αναπαύσει. Πώς θα γινόταν αυτό αν η Εκκλησία δεν είχε το «δεσμείν και λύειν»; Αν οι απόστολοι δεν είχαν την εξουσία αυτή, πώς θα αναπαύονταν τα έθνη και πώς θα συνεχιζόταν το έργο τους εάν η Εκκλησία δεν κληρονομούσε το χάρισμα αυτό; Η Εκκλησία, λέει ο Άγιος Νεκτάριος, είναι η μόνη που μπορεί να ανακουφίσει από το βάρος των αμαρτιών. Παραπέμπει και πάλι στον Ματθαίο 11, 28-29: «Δεῦτε πάντες οἱ πεφορτισμένοι, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν».

-93-