Με ένα ρητό από τον Παύλο, ξεκινάει την ομιλία αυτή ο Άγιος Νεκτάριος: «Χριστὸς δὲ παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ' ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, οὐδὲ δι' αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ ῞Αγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος» (Εβρ.9, 11- 12). Η υπόθεση της περικοπής αυτής, συνεχίζει, είναι η ιστορία της κορωνίδας των έργων που η φιλανθρωπία του Θεού έκανε για τον άνθρωπο και τη σωτηρία του. Εννοεί τη θεία κοινωνία. Μέχρι την άφιξη του Χριστού, που μας έδωσε τα μέλλοντα αγαθά, ο Θεός με τη φιλανθρωπία του, έκανε θαυμάσια έργα για τη σωτηρία του ανθρώπου, που είναι όχι μόνο πολλά, αλλά και υπερφυή και ακατάληπτα. Κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να πει ή να γράψει το μέγεθος, τον χαρακτήρα και το πλήθος των θείων αυτών ενεργειών269 . Ο άνθρωπος πέφτοντας στην αμαρτία, η οποία «ὡς μεσότοιχον τεθείσα μεταξύ αὐτοῦ καὶ τοῦ Θεοῦ», μας λέει ο Άγιος και παραπέμπει στην προς Εφ.2, 14, έχασε τη χάρη του Θεού. Έτσι οι δυνάμεις της ψυχής εξασθένησαν. Η απομάκρυνση από τον Θεό έφερε πνευματική σκότωση, άγνοια του καλού, του αγαθού, το γνωστικό δεν μπορούσε να ξεχωρίσει το αληθινά αγαθό, το βουλητικό επηρεασμένο από το γνωστικό ήθελε το κακό και το συναισθητικό είχε ικανοποίηση από τη διατριβή με το πονηρό. Αυτή η κατάσταση έφερε τον άνθρωπο στον όλεθρο και αν ο Θεός δεν έσπευδε σε βοήθεια, ένα τέτοιο τέλος για τον άνθρωπο θα ήταν αναπόφεκτο270 . Τα μέσα που η ευσπλαχνία του Θεού χρησιμοποίησε για να καθοδηγεί τον άνθρωπο ήταν εμπνεύσεις, αποκαλύψεις, ενέργειες στην πνευματική και αισθητική φύση του ανθρώπου. Οι προφητείες ήταν και αυτές έργα του Θεού για καθοδήγηση του ανθρώπου στην αλήθεια. Ο άνθρωπος όμως παρόλα αυτά δεν μπορούσε να έρθει στην τελειότητα και να αποκαταστήσει τη σχέση του με τον Θεό. Η διαπαιδαγώγηση αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως προπαρασκευή ώστε να γνωρίσει την αθλιότητα της καταστασής του και την ανάγκη ενός σωτήρα. Στο σημείο αυτό, ο Άγιος Νεκτάριος κάνει τέσσερις παραπομπές από την προς Εβραίους του αποστόλου Παύλου: Για το θυσιαστήριο του Μωυσή «ἧν ἱλαστήριον μαρτυρούν τὴν συναίσθησιν τῆς ἀνθρωπότητος, ἧν εἶχε περί ἑαυτής, ὡς ἁμαρτωλοῦ καὶ ἐναγούς», από την προς Εβρ.9, 1-6. Για τη θυσία του αρχιερέα: «ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτημάτων καὶ έπειτα ὑπὲρ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων», από την προς Εβρ.9, 7. 7, 27. Η ανθρωπότητα είχε ανάγκη «ἀρχιερέως ἀναμαρτήτου, ἀμώμου και ἁγίου, κεχωρισμένου ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν», από την προς Εβρ.7, 26 και ανάγκη από θυσιαστήριο που να μπορεί «ἀνακαινίζειν τὸν ὑπό τῆς ἁμαρτίας φθαρέντα ἄνθρωπον», από την προς Εβρ.6, 6.
-98-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου