Λαϊκή ρίμα σύγχρονου Ρεθεμνιώτη στιχουργοῦ γιά τόν ἅγιο νεομάρτυρα Ματθαῖοτόν ἐκ Γερακαρίου

   Καί τά βουνά ἄς ραΐσουνε

 κι οἱ πέτρες ἄς θρηνοῦνε

 καί τά πουλιά στ’ ἀνάπλαγα

 γιά τό Μαθιό νά ποῦνε.

 Καί τά κοπέλια ἄς μάθουνε

 κι οἱ γι-ἄντρες ἄς τ’ ἀκούσου,

 πώς ἑορτάζουσί ντονε

 τσί δεκοχτώ τ’ Αὐγούστου.

 Τό χίλια ἑφτακόσϊα, 

πρώτη τοῦ Μάρτη μπαίνει,

 ὄντε ντόν ἔσφαξ’ ἡ Τουρκιά

 ἡ χιλιοπλανεμένη,

 γιατί τόν ἐκατάδωκεν

 ἡ μαύρη ντου γυναίκα

 καί πέντε τόν ἁρπάξασι

 κι ἐσέρνα’ ντονε δέκα!  

Σάν ἔφταξεν εἰς τοῦ καντῆ, 

θάνατο δέ φοβᾶται,

 μόνο τοῦ λέει ἀντρίστικα

 πώς Χρισθιανός λογᾶται.

 Κι ἐκεῖνος βγάνει ἀπόφαση: 

«Κόψετε τό λαιμό ντου,

 γιατί τόν εἶδεν ἡ Ἀϊσέ

 νά κάνει τό σταυρό ντου!

 Τοῦρκο τόν ἐθαρρούσαμε

 γ-καί Χρισθιανός ἐφάνη

 καί νά πομείνει ἀζωντανός

 δέν τό ’πε ντό Κοράνι!».

 Μά κεῖνος βγαίνει ὁλόχαρος

 σάν τόν ἀετό στά ὕψη

 καί Τοῦρκος δέν τόν ἔκαμε

 τήν κεφαλή νά σκύψει.

 Σ’ ἕνα μ-παλάτι ὁλόχρυσο

 τόν ἔβαλες, Χριστέ μου,

 τό σέβας τοῦ Γερακαριοῦ, 

τό φέγγος τοῦ Ρεθέμνου.

 Βλέπε τήν, ἅγιε τοῦ Θεοῦ, 

τή Γῆς τήν οἰκουμένη,

 κι οὗλοι πού σέ σκοτώσανε

 νά ’ναι συχωρεμένοι.

  Κι ὅποιοι θά σ’ ἑορτάζουνε, 

σ’ ὅ,τι καιρούς καί χρόνους,

 φέρνε τσι στήν παράδεισο

 κι εἰς τοῦ Χριστοῦ τσί θρόνους…